Τελευταία Νέα
Απόψεις

Foreign Affairs: Πώς η Κίνα μπορεί να παγιδεύσει τον Donald Trump σε έναν αέναο εμπορικό πόλεμο

Foreign Affairs: Πώς η Κίνα μπορεί να παγιδεύσει τον Donald Trump σε έναν αέναο εμπορικό πόλεμο
Γιατί ο Κινέζος ηγέτης δεν είναι έτοιμος να υποχωρήσει
Έναν μήνα μετά την αποτυχία των Αμερικανών και των Κινέζων διαπραγματευτών να σφραγίσουν αυτό που υποτίθεται ότι ήταν ένα «γκολ» μιας εμπορικής συμφωνίας, παρατηρητές και στις δύο πλευρές του Ειρηνικού εξακολουθούν να αναρωτιούνται για το τι πήγε στραβά.
Αλλά στην Ουάσινγκτον και στο Πεκίνο, οι ηγέτες φαίνεται να προετοιμάζονται για έναν μακροχρόνιο αγώνα, κάνοντας μια αληθινή συμφωνία -μια συμφωνία που θα αναστρέφει τους ταχέως επιδεινούμενους διμερείς δεσμούς- όλο και πιο απατηλή.
Στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, οι περισσότεροι σχολιαστές έχουν κατηγορήσει την Κίνα για την κατάρρευση της πρόσφατης προσπάθειας.
Την τελευταία στιγμή, όπως υποδηλώνει η ανάλυση αυτή, η Κίνα υποχώρησε σε όρους που ο Εμπορικός Αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών, Robert Lighthizer, και ο Κινέζος ομόλογός του, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Liu He, είχαν σφυρηλατήσει σε 11 γύρους σκληρών, συχνά θερμών διαπραγματεύσεων.
Μεταξύ των πολλών ανταγωνιστικών υποθέσεων για την φαινομενικά απότομη μεταστροφή της Κίνας, μια έχει κερδίσει ιδιαίτερη πίστη, και αυτή είναι ότι τα μη κατονομαζόμενα «γεράκια» ή «κατεστημένα συμφέροντα» στο Πολιτικό Γραφείο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) απέρριψαν τις παραχωρήσεις που ο Λιού - και κατ’ επέκταση ο προϊστάμενός του, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινγκπίνγκ- έκανε στις διαπραγματεύσεις. Αλλά αυτή η ιδέα είναι απλώς παράλογη.
Στα σχεδόν επτά χρόνια της θητείας του, ο Xi έχει συγκεντρώσει αμείλικτα την εξουσία της λήψης αποφάσεων στα χέρια του.
Έχει χειραγωγήσει τον στρατό, τις υπηρεσίες ασφαλείας και τον μηχανισμό προπαγάνδας του ΚΚΚ για να σιωπήσει τους αντιπάλους του και να εξασφαλίσει αποτελεσματικά από πραξικόπημα την εξουσία του.
Αυτό του επέτρεψε να επιδιώξει ένα δυναμικό στυλ κινεζικής κρατικής πολιτικής τέχνης, ένα στυλ λιγότερο φοβισμένο από την αμερικανική ισχύ από ό, τι στο παρελθόν.
Σε μια αποκαλυπτική στιγμή σε ένα πρόσφατο ταξίδι στην επαρχία Jiangxi, επικαλέστηκε το πνεύμα της Μακράς Πορείας, της σχεδόν μυθικής υποχώρησης του Κινεζικού Κόκκινου Στρατού που προηγήθηκε του θριάμβου του, για να δηλώσει ότι κάθε γενιά της ηγεσίας του ΚΚΚ πρέπει να αντιμετωπίσει το δικό της επαναστατικό τεστ.
Ο επερχόμενος αγώνας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπονοούσε, είναι η δοκιμασία που πρέπει να αντιμετωπίσει η σημερινή γενιά υπό την επιστασία του.
Σε αυτό το σκηνικό, η ιδέα ότι σκληροπυρηνικοί υφιστάμενοι θα μπορούσαν να έχουν τραβήξει την πολιτική του Xi ως προς τις Ηνωμένες Πολιτείες εκτός πορείας δεν είναι μόνο πεπλανημένη -είναι επικίνδυνη για την πολιτική των ΗΠΑ.
Εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Xi μπορεί να εκφοβισθεί από σκληροπυρηνικούς θα πρέπει επίσης να φανταστούν ότι είναι εγχωρίως στην άμυνα, αν όχι με την πλάτη στον τοίχο, και ως εκ τούτου δεν είναι σε θέση να επιστρέψει στους αρχικούς όρους της εμπορικής συμφωνίας.
Εάν αυτό ήταν αλήθεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν ελάχιστα κίνητρα για να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αντίποινα εναντίον των Κινέζων επειδή υπαναχώρησαν.
Δυστυχώς, είναι λάθος, και η πρόσφατη απόφαση της διοίκησης Trump να προσθέσει τον κινεζικό τηλεπικοινωνιακό γίγαντα Huawei στη μαύρη λίστα του Υπουργείου Εμπορίου μόνο θα οπισθοδρομήσει περαιτέρω τις διαπραγματεύσεις.
Ο Xi πολύ πιθανώς ενορχήστρωσε την υπαναχώρηση μόνος του. Μια τέτοια κίνηση θα είχε νόημα, δεδομένου ότι μέσα στο μοναδικό οικοσύστημα του ΚΚΚ, οι ηγέτες γενικά κερδίζουν περισσότερα με το να αξιοποιούν τους σκληροπυρηνικούς παρά με το να συνεργάζονται με τους τεχνοκράτες που διαθέτουν μεταρρυθμιστική σκέψη.
Στην πραγματικότητα, ο Xi κατέλαβε την πλεονεκτικότερη εθνικιστική θέση –προκειμένου να την αρνηθεί στους αντιπάλους του- ένα χαρακτηριστικό της διακυβέρνησής του.
Ο Xi πιθανότατα μετέβαλε την διαπραγματευτική στάση της Κίνας προκειμένου να σταματήσει τις συνομιλίες, γεγονός που του δίνει μόχλευση ακόμη και ενώ διατηρεί την ευελιξία να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όποτε πιστέψει ότι οι συνθήκες θα είναι σωστές.
Με το να απελευθερώσει τα δικά της γεράκια, η διοίκηση του Trump έκανε πολύ πιο περίπλοκη μια τέτοια στροφή.

Είτε του αρέσει είτε όχι, είναι δεμένοι μαζί

Η κατανόηση του Xi ως έχοντα πλήρως την διοίκηση, αντί του να έχει ξεπεραστεί από τους σκληροπυρηνικούς μέσα στο Πολιτικό Γραφείο, ρίχνει χρήσιμο φως όχι μόνο στην κατάρρευση των εμπορικών συνομιλιών αλλά και στην κατεύθυνση της εγχώριας και εξωτερικής πολιτικής της Κίνας.
Ο Xi έχει δύο ανταγωνιστικές -και ενδεχομένως αντιφατικές- παρορμήσεις όσον αφορά την διαχείριση της εμπορικής διαμάχης με την Ουάσινγκτον. Από τη μια πλευρά, θέλει να δείξει ότι η Κίνα δεν είναι πια η αδύναμη και καθυστερημένη χώρα που υπέστη έναν «αιώνα εξευτελισμού» στα χέρια των Δυτικών και Ιαπώνων ιμπεριαλιστών.
Αντ’ αυτού, έχει γίνει μια δύναμη ισχυρή, με αυτοπεποίθηση και σύγχρονη. Από την άλλη πλευρά, ο Xi έχει πλήρη επίγνωση ότι η Κίνα αγωνίζεται να διαχειριστεί την μετάβασή της από μια παλιά, βρώμικη, και βαριάς βιομηχανίας οικονομία σε μια οικονομία της γνώσης του εικοστού πρώτου αιώνα.
Μια τέτοια μετάβαση αναπόφευκτα θα προκαλέσει σημαντικές οικονομικές διαταραχές, οι οποίες ενδέχεται να διαταράξουν την φαινομενικά ομαλή και αδυσώπητη άνοδο της χώρας.
Αλλά οποιαδήποτε παρατεταμένη οπισθοδρόμηση διατρέχει τον κίνδυνο να αυξήσει την κινεζική εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια εποχή που οι εμπορικές πολιτικές της Ουάσιγκτον είναι ιδιαίτερα εχθρικές.
Με το να απεικονίσει την Κίνα ως μια μεγάλη δύναμη στην παγκόσμια σκηνή, ο Xi επιδιώκει να επαναπροσδιορίσει το ευρύτερο αφήγημα του ΚΚΚ και της ηγεσίας του στην χώρα.
Κατά την άποψή του, η δημόσια εικόνα της Κίνας ως ένα πράο έθνος που αγωνίζεται να σηκωθεί από τις στάχτες της Πολιτιστικής Επανάστασης είχε τους σκοπούς της κατά το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα και στην αρχή του εικοστού πρώτου, αλλά όχι πλέον.
Η Κίνα εισήλθε σε μια «νέα εποχή», υποστήριξε ο Xi. Θα πρέπει τώρα να είναι άνετη στο να απολαμβάνει την δόξα της πολλών χιλιετιών πολιτιστικής κληρονομιάς της και να διεκδικεί την σωστή θέση της ως κύριος παγκόσμιος παίκτης.
Ταυτόχρονα, ο Xi θέλει να δώσει το σήμα ότι η Κίνα είναι και πάντα θα είναι μια σοσιαλιστική χώρα και ότι το ΚΚΚ έχει βρει έναν τρίτο δρόμο ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό –τον «Σοσιαλισμό με Κινέζικα Χαρακτηριστικά»- που λειτουργεί για την Κίνα και ίσως και για άλλους.
Ανακηρύσσοντας μια νέα εποχή, ο Xi δικαιολόγησε την αποστασιοποίησή του από την παράδοση της συλλογικής ηγεσίας του κόμματος.
Η επαναφήγησή του για την ιστορία της σύγχρονης Κίνας ουσιαστικά σβήνει από την ιστορία τους δύο άμεσους προκατόχους του -τους υπέρμαχους του συστήματος που βασιζόταν στην συναίνεση και το οποίο κληροδοτήθηκε από τον Deng Xiaoping.
Και με το να τοποθετήσει τον εαυτό του δίπλα στον Μάο Τσε Τουνγκ στο ιδεολογικό πάνθεον του κόμματος, έχει νομιμοποιήσει μέχρι σήμερα το σύνολο των ενεργειών και των δηλώσεών του. Οποιαδήποτε επίθεση εναντίον του, μπορεί να ισχυριστεί τώρα, είναι μια επίθεση στο ΚΚΚ.
Αλλά η ιδεολογική γυμναστική του Xi έρχεται με κάποιο κόστος.
Το ΚΚΚ βασίζει ήδη τη νομιμοποίησή του στις επιδόσεις, και ειδικότερα στην ικανότητά του να διεμβολίζει την «παγίδα μέσου εισοδήματος», το επίπεδο όπου η οικονομική θεωρία υποστηρίζει ότι η ανάπτυξη μιας χώρας μπορεί να κολλήσει για διαρθρωτικούς λόγους. Ο ισχυρισμός του Xi ότι οδηγεί την χώρα σε μια νέα εποχή ασκεί πρόσθετη πίεση στο κόμμα για να επιφέρει πραγματικές βελτιώσεις στις συνθήκες διαβίωσης -και γρήγορα.
Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν σε έναν αριθμό βιομηχανιών που είναι απαραίτητες για την οικοδόμηση μιας σύγχρονης υψηλής τεχνολογίας οικονομίας, κυρίως στην βιομηχανία ημιαγωγών, και ως εκ τούτου η Κίνα δεν μπορεί να ελέγξει πλήρως το πεπρωμένο της.
Η διοίκηση του Trump διέγραψε τυχόν αμφιβολίες σχετικά με το θέμα αυτό όταν εξέδωσε εντολές άρνησης του Υπουργείου Εμπορίου κατά των δύο κορυφαίων εταιρειών τηλεπικοινωνιών της Κίνας, της ZTE τον Απρίλιο του 2018 και της Huawei τον Μάιο.
Η παρεμπόδιση της πρόσβασης των εταιρειών σε κρίσιμα αμερικανικά εξαρτήματα απειλεί να εμποδίσει την Κίνα στην προσπάθειά της να αναπτύξει το δίκτυο 5G και άλλες τεχνολογίες που θα αποδειχθούν θεμελιώδεις στο μέλλον.
Και εκεί βρίσκεται η κεντρική αντίφαση της νέας αφήγησης του Xi.
Παρ’ όλη την συζήτηση για αυτοδυναμία (self-reliance), η Κίνα εξακολουθεί να εξαρτάται επικίνδυνα από την αμερικανική τεχνολογία και το εμπόριο για να τροφοδοτήσει την συνεχή ανάπτυξη και ευημερία της.

Αντισταθμίζοντας τα στοιχήματα της Κίνας

Οπότε, πώς θα πρέπει να περιμένουμε από τον Xi να προσπαθήσει να ξεφύγει από -ή τουλάχιστον να διαχειριστεί- αυτή την αντίφαση, ειδικά υπό κάτι που μπορεί να είναι μια συνεχιζόμενη πίεση από τις ΗΠΑ;
Αρχικά, θα επιδιώξει να διατηρήσει την σταθερότητα και να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι οι περισσότεροι θεωρητικοί και ειδικοί των διεθνών σχέσεων του ΚΚΚ θεωρούν ότι η σύγκρουση μεταξύ της Δυτικής «βασισμένης σε κανόνες» διεθνούς τάξης και της μοναδικής μορφής κρατικού καπιταλισμού της Κίνας είναι αναπόφευκτη.
Ο περισπασμός των ΗΠΑ μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και κατά την διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008-09 ίσως καθυστέρησε την σύγκρουση αυτή σχεδόν δύο δεκαετίες, αλλά η Ουάσινγκτον έχει πλέον γίνει εχθρική και η Κίνα πρέπει να ανταποκριθεί έξυπνα.
Η λογική που αυτοί οι θεωρητικοί προτείνουν, ευθυγραμμίζεται ευρέως με την έμφαση του Xi στην προώθηση της νέας ισχύος της Κίνας στο εξωτερικό.
Ωστόσο, ο Κινέζος πρόεδρος φαίνεται να υποστηρίζει μια προσεκτική πορεία που θα ωθήσει την σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο το δυνατόν περισσότερο στο μέλλον -και διατηρώντας έτσι τη μέγιστη ευελιξία πολιτικής για την Κίνα.
Στο εσωτερικό της χώρας, ο Xi έχει περιφρουρήσει καλά την ιδεολογική πλευρά του τους τελευταίους μήνες, αναπτύσσοντας ένα αφήγημα στο οποίο το ΚΚΚ αντιμετωπίζει πολλαπλασιαζόμενους κινδύνους αυξανόμενης έντασης.
Η προτεινόμενη αντίδρασή του -«ο αγώνας»- υποδεικνύει ότι δεν θα συμμαζευτεί από αυτούς τους κινδύνους.
Παρ’ όλα αυτά, αρνήθηκε να αντιμετωπίσει άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες και στην πραγματικότητα φαίνεται να αποφεύγει πράξεις που θα πλήξουν την διμερή σχέση.
Όπως δήλωσε στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης νωρίτερα αυτόν τον μήνα, «δύσκολα μπορεί να φανταστεί μια πλήρη αποσύνδεση μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ», κάτι που ούτε αυτός ούτε, όπως πιστεύει, ο «φίλος» του, ο πρόεδρος Donald Trump θέλουν να δουν να συμβεί κάτι τέτοιο.
Αυτά τα λόγια αποτελούσαν μια έντονη υπενθύμιση για το τι επιτρέπει στον Σι η ασυναγώνιστη εγχώρια ισχύς του: Την ελευθερία να υπερβαίνει τα σκληροπυρηνικά μηνύματα της δικής του προπαγανδιστικής μηχανής όποτε το θεωρεί συνετό.
Αλλά ο Xi είναι πάρα πολύ πανούργος για να ρισκάρει να βασιστεί σε έναν απρόβλεπτο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Με το να υπογραμμίζει την αυτοδυναμία και την εγχώρια επιδίωξη τεχνολογικής καινοτομίας, προετοίμασε το έδαφος για μια απότομη στροφή προς το εσωτερικό, εάν καταστεί αναγκαίο.
Για τον σκοπό αυτό, έχει επαναπροσδιορίσει τις μακρόχρονες αρχές του ΚΚΚ που υποστηρίζουν ότι η Κίνα διαμορφώνει τώρα το εξωτερικό της περιβάλλον μέσω της επιτυχίας και της αυξανόμενης ισχύος της.
Ενώ στο παρελθόν το κόμμα θεωρούσε την χώρα ως τον παθητικό ωφελημένο μιας καλής τύχης στην περιφέρειά της, σήμερα ο Xi παρουσιάζει το «οικονομικό θαύμα» της Κίνας -το οποίο πιστώνεται αποκλειστικά στο όραμα του κόμματος και στην σκληρή δουλειά και την θυσία του λαού- ως την κινητήρια δύναμη πίσω από μια σταθερή και ασφαλή διεθνή τάξη.
Η αυτοδυναμία (self-reliance) που περιγράφει ο Σι έχει διακλαδώσεις πέρα από τα σύνορα της Κίνας.
Γιατί αν δεν μπορέσει να διασώσει την διμερή σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Xi θα προσπαθήσει να σιγουρευτεί ότι η Κίνα μπορεί να κρατήσει την δική της [θέση] σε έναν παγκόσμιο ανταγωνισμό για σφαίρες επιρροής.
Από την αρχή της προεδρίας του Trump, ο Xi προσπάθησε να σκιαγραφήσει την Κίνα ως τον νέο υπερασπιστή της πολυμέρειας και του παγκόσμιου ελεύθερου εμπορίου, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφεύγουν αυτές τις έννοιες προτιμώντας το «Πρώτα η Αμερική».
Ταυτόχρονα, ο Xi έχει κατατάξει την Κίνα ως ένα ακόμα θύμα του «εμπορικού bullyism» των ΗΠΑ, ένας όρος που πιθανόν να έχει απήχηση σε εκείνους που έχουν εκνευριστεί από τις πρόσφατες απειλές του Trump κατά του Μεξικού και άλλων.
Εάν η Κίνα μπορεί να πείσει μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η πιο αναξιόπιστη και αποδιοργανωτική δύναμη, ίσως ο Xi μπορέσει να εξασφαλίσει για την Κίνα αρκετό χρόνο ώστε να ολοκληρώσει την βραδεία μετάβασή της σε μια οικονομία της γνώσης.
Για να τοποθετήσει τον εαυτό του με αυτόν τον τρόπο -επιφυλακτικός ως προς τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά όχι παθητικός, ευέλικτος αλλά ιδεολογικά ανυποχώρητος, αυτοδύναμος αλλά φαινομενικά εξωστρεφής- θα απαιτηθεί μια χάρη παρόμοια με το περπάτημα σε τεντωμένο σκοινί. Τι γίνεται αν παραπατήσει και αναγκαστεί να κάνει δύσκολες επιλογές;
Εδώ οι πιθανότητες αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμείνουν επίμονα εχθρικές και άλλες δυνάμεις εξακολουθούν να αμφιβάλουν [για την Κίνα], ο Χι θα μπορούσε να υιοθετήσει έναν θεληματικό εθνικισμό, όπως ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή του κοινού του από τις οικονομικές στερήσεις που πιθανόν να συνοδεύουν την διεθνή απομόνωση.
Εναλλακτικά, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την τεράστια εγχώρια εξουσία του για να εξαναγκάσει ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στην Κίνα να αποφύγει με επιτυχία την παγίδα του μέσου εισοδήματος.
Με τον τρόπο αυτό, θα υποστήριζε την κυριαρχία του ΚΚΚ.
Αλλά οποιαδήποτε από αυτές τις επιλογές θα σηματοδοτούσε μια απότομη διόρθωση πορείας από την πλευρά της αναδυόμενης μεγάλης δύναμης (και δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας) του κόσμου, και η κάθε μια [από τις επιλογές αυτές] θα κατάφερνε ένα αποδιοργανωτικό σοκ στην παγκόσμια οικονομία και τάξη.

Ακούσιες επιπτώσεις

Το πώς θα απαντήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην προσέγγιση της Κίνας θα είναι εξίσου σημαντικό με την ίδια την προσέγγιση.
Λαμβάνοντας υπόψη τους κατακλυσμικούς κινδύνους της σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών, η Ουάσινγκτον πρέπει πρώτα να τηρήσει τις αρχές της αποφυγής ζημιάς και της προφύλαξης από ακούσιες συνέπειες.
Οι προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών να διαλυθούν -ή ακόμα και να κάνουν να χωλαίνουν- οι κινεζικοί τεχνολογικοί γίγαντες θα μπορούσαν να γυρίσουν σαν μπούμερανγκ, τόσο με την Κίνα όσο και με άλλες μεγάλες δυνάμεις. Επειδή ο Xi και οι συνάδελφοί του στο Πολιτικό Γραφείο δεν μπορούν να ανοίξουν το πολιτικό σύστημα της Κίνας και, ως εκ τούτου, αρνούνται να εξετάσουν το ενδεχόμενο μείωσης του ελέγχου της οικονομίας από το κράτος, θα συνεχίσουν να εξαρτώνται από αυταρχικά εργαλεία, όπως οι επιδοτήσεις και οι καταναγκαστικές ρυθμίσεις.
Ως αποτέλεσμα, οι ενέργειες της διοίκησης του Τραμπ θα μπορούσαν ουσιαστικά να αναγκάσουν την Κίνα να εντείνει ακριβώς εκείνες τις κρατικά καθοδηγούμενες πολιτικές που οι ΗΠΑ θέλουν να εξαλειφθούν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κινδυνεύουν περαιτέρω να βλάψουν την ισχύ και την αξιοπιστία τους στο εξωτερικό με το να απαιτούν από τους εταίρους τους να κάνουν μια επιλογή τύπου Hobson [στμ: ό,τι προσφέρεται ή τίποτα] μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου.
Η εκστρατεία ενάντια στην Huawei ίσως να αποδειχθεί ότι αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση.
Εάν σύμμαχοι όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα αρνηθούν τις αμερικανικές παρακλήσεις να αποκλείσουν τον εξοπλισμό της Huawei από την τηλεπικοινωνιακή υποδομή τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταλήξουν να φαίνονται αδύναμες.
Δεδομένων των πολύ πραγματικών ανησυχιών ασφαλείας όσον αφορά την ανεξαρτησία και την ιδιωτικότητα ενός δικτύου 5G από την Huawei, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν στην συνέχεια να υποστούν ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στην αξιοπιστία τους από όση όταν η κυβέρνηση Obama απέτυχε να σταματήσει την Κίνα από την ίδρυση της Επενδυτικής Τράπεζα Ασιατικών Υποδομών (Asian Infrastructure Investment Bank, ΑΙΙΒ) το 2016.
Στην τελευταία περίπτωση, αρκετοί σύμμαχοι τα έσπασαν με την Ουάσιγκτον και μπήκαν στην τράπεζα, στέλνοντας στο Πεκίνο όλα τα λανθασμένα μηνύματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της καθιέρωσης θεσμών παράλληλα με εκείνους των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, που οικοδομήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πριν προχωρήσει σε ακόμη πιο σκληρή πορεία, η διοίκηση του Trump πρέπει να αναρωτηθεί ποιες, αν υπάρχουν, κινεζικές φιλοδοξίες μπορεί λογικά να διευθετήσει.
Μια τέτοια αποφασιστικότητα μπορεί να φαίνεται σαν ένα προφανές σημείο εκκίνησης, αλλά τίποτα στην συμπεριφορά του Λευκού Οίκου απέναντι στην Κίνα δεν δείχνει ότι έχει κάνει αυτό το θεμελιώδες βήμα.
Εάν η απάντηση είναι «καμία», τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα ίσως να προορίζονται για σύγκρουση. Αλλά αν υπάρχουν χώροι ανοιχτοί για διαπραγμάτευση, τότε η διοίκηση Trump θα πρέπει να το μεταδώσει αυτό σαφώς και σε υψηλό επίπεδο στην κινεζική ηγεσία.
Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τις κινεζικές φιλοδοξίες που η διοίκηση του Trump αποφασίσει ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί: Αυτές πρέπει να διευκρινιστούν ως κόκκινες γραμμές.
Τελικά, η απόφαση του Xi να οπισθοχωρήσει στο σχέδιο εμπορικής συμφωνίας μπορεί να εξηγηθεί από την αντίφαση που βρίσκεται στην καρδιά της νέας αφήγησης που υφαίνει για την Κίνα.
Η πορεία προς την οικονομική ανεξαρτησία -και προς την ευημερούσα νέα εποχή που έχει υποσχεθεί ο Xi- περνά μέσα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας τους.
Ως εκ τούτου, ο Xi πρέπει να χαράξει μια δύσκολη πολιτική πορεία, μια πορεία πού θα καθοδηγείται καλύτερα από το εθνικιστικό επίπεδο.
Αλλά αντί να του δώσει την ευκαιρία να αποκλιμακώσει, η διοίκηση Trump κινδυνεύει να τον αναγκάσει να το ψάξει.
Christopher K. Johnson, κατέχει την έδρα Freeman στις Κινεζικές Σπουδές στο Center for Strategic and International Studies και είναι πρώην αναλυτής για την Κίνα στην Central Intelligence Agency.

www.bankingnews.gr
www.worldenergynews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Δείτε επίσης