Το μέσο μέγεθος των οικιακών μπαταριών θα συνεχίσει να αυξάνεται, με τις 25 kWh να θεωρούνται οι πιο πιθανές σύμφωνα με εκτιμήσεις παραγόντων του κλάδου που δημοσιεύει το Renew Economy.
Αυτό το μέγεθος μπαταρίας θα παρέχει μεγαλύτερη χωρητικότητα αποθήκευσης από ό,τι θα χρειαστούν τα περισσότερα νοικοκυριά για να καλύψουν τις δικές τους καθημερινές ανάγκες κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και όταν χρησιμοποιούν ηλεκτρικές θερμάστρες αντί για θερμάστρες αερίου και έχουν ηλεκτρικό όχημα για φόρτιση.
Αυτό θα είχε ένα σημαντικό θετικό όφελος, επιτρέποντάς μας να ρυθμίσουμε τη ροή ενέργειας από τα ηλιακά πάνελ στις στέγες για να ευθυγραμμιστούμε πολύ καλύτερα με τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας. Ωστόσο, υπογραμμίζει επίσης την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις σε τρεις βασικούς τομείς.
Συγκεκριμένα :
1. Δώστε στους καταναλωτές την επιλογή να ενταχθούν σε εικονικούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας που είναι ξεχωριστοί από τον προμηθευτή ενέργειας τους
Η εγγραφή αυτών των οικιακών μπαταριών σε Εικονικούς Σταθμούς Παραγωγής θα είναι σημαντική για τη μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων τους να παρέχουν ενέργεια όταν η ευρύτερη αγορά την χρειάζεται περισσότερο.
Ωστόσο, μέχρι στιγμής οι πελάτες δεν έχουν δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα πακέτα VPP που προσφέρουν οι λιανοπωλητές ενέργειας. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η υιοθέτηση της ώθησης VPP στο πλαίσιο του Σχεδίου Μείωσης της Αιχμής της ΝΝΟΑ ήταν απίστευτα χαμηλή.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι λιανοπωλητές ηλεκτρικής ενέργειας δεν είναι και τόσο καλοί στο να αλληλεπιδρούν με τα νοικοκυριά σχετικά με το πώς να χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να μειώσουν τους λογαριασμούς ενέργειας. Οι πωλήσεις ηλιακής ενέργειας και μπαταριών έχουν σχεδόν εξ ολοκλήρου καθοδηγηθεί από εταιρείες που ειδικεύονται σε αυτόν τον εξοπλισμό.
Οι εταιρείες ενέργειας σίγουρα προσπάθησαν να συμμετάσχουν, αλλά ποτέ δεν τα κατάφεραν πραγματικά. Οι περισσότεροι μικροί λιανοπωλητές ηλεκτρικής ενέργειας δεν διαθέτουν τους πόρους ή τις δυνατότητες.
Όσον αφορά τους μεγαλύτερους λιανοπωλητές, έχουν τους πόρους, αλλά περιορίζονται από την έλλειψη εμπιστοσύνης των καταναλωτών και τις εσωτερικές συγκρούσεις λόγω των σημαντικών επενδύσεών τους σε μεγάλα περιουσιακά στοιχεία παραγωγής.
Κατά συνέπεια, πρέπει να δώσουμε στους νοικοκυριά το ίδιο επίπεδο επιλογής με τους μεγάλους καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας. Οι μεγάλοι καταναλωτές είναι ελεύθεροι να συμμετάσχουν σε VPP που παρέχονται από εταιρείες που είναι ξεχωριστές από τον λιανοπωλητή ηλεκτρικής ενέργειας και αυτή η επιλογή θα πρέπει να επεκταθεί στους νοικοκυριά.
2. Να παγώσουν τις δαπάνες δικτύου που θα επιβληθούν στους ιδιοκτήτες ηλιακών συστημάτων για να καλυφθούν οι αυξημένες εξαγωγές μεσημεριανής ενέργειας που πιθανότατα δεν θα συμβούν.
Είναι σημαντικό να αναγνωριστεί ότι όχι μόνο το μέσο μέγεθος των συστημάτων μπαταριών είναι αρκετά μεγάλο, αλλά και ότι εγκαθίστανται σε μεγάλους αριθμούς - μεγαλύτερους από τον αριθμό των ηλιακών συστημάτων που εγκαθίστανται σήμερα.
Μόλις συνδέσετε μια μπαταρία 25kWh σε ένα ηλιακό σύστημα 10kW ή λιγότερο, το επίπεδο παραγωγής που θα εξάγει το ηλιακό σύστημα στο δίκτυο μειώνεται δραματικά.
Σχεδόν όλη η παραγωγή απορροφάται από τη φόρτιση της μπαταρίας και την εξυπηρέτηση του οικιακού φορτίου. Έτσι, δεδομένου ότι οι εγκαταστάσεις μπαταριών υπερβαίνουν τις ηλιακές εγκαταστάσεις, θα δούμε σταδιακά λιγότερη ηλιακή παραγωγή στο δίκτυο κατά τη διάρκεια του μεσημεριού από ό,τι έχουμε σήμερα.
Αυτό σημαίνει ότι η Αυστραλιανή Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας πρέπει να παγώσει άμεσα τυχόν δαπάνες που τα δίκτυα σκοπεύουν να μετακυλίσουν στους ιδιοκτήτες ηλιακών συστημάτων με το σκεπτικό ότι είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση των αυξημένων εξαγωγών ηλιακής ενέργειας στο δίκτυο.
Οι δυναμικοί έλεγχοι εξαγωγών είναι μια λογική μεταρρύθμιση (εάν γίνουν με τη συμβολή των κατασκευαστών ηλιακού εξοπλισμού και σε εθνική βάση), αλλά οι αναβαθμίσεις της υποδομής του φυσικού δικτύου διανομής φαίνεται πλέον απίθανο να είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση περισσότερων ηλιακών συστημάτων.
3. Τα έσοδα των δικτύων διανομής θα πρέπει να εξαρτώνται από το επίπεδο της καταναλωτικής ζήτησης για χωρητικότητα δικτύου
Τρίτον, πρέπει να αμφισβητήσουμε την υποκείμενη βάση για τον τρόπο ρύθμισης των εσόδων του δικτύου διανομής. Προς το παρόν, τα δίκτυα έχουν εγγυημένο ένα επίπεδο εσόδων που συνδέεται με το πόσα έχουν δαπανήσει σε περιουσιακά στοιχεία δικτύου (γνωστό ως Ρυθμιστική Βάση Περιουσιακών Στοιχείων) ανεξάρτητα από το εάν υπάρχει καταναλωτική ζήτηση για τη χωρητικότητα των κατασκευασμένων περιουσιακών στοιχείων.
Επιπλέον, τα δίκτυα χρεώνουν επίσης ένα κόστος χρηματοδότησης επιπλέον του κόστους της βάσης περιουσιακών τους στοιχείων. Κεντρικής σημασίας είναι ότι το κόστος χρηματοδότησης τιμολογείται με ένα σημαντικό ασφάλιστρο σε σχέση με αυτό που είναι γνωστό ως επιτόκιο κρατικών ομολόγων «χωρίς κίνδυνο».
Η πλήρης βάση για την οποία λαμβάνουν ένα ασφάλιστρο σε σχέση με το επιτόκιο των κρατικών ομολόγων είναι ότι οι επενδύσεις σε δίκτυα διανομής υποτίθεται ότι είναι πιο επικίνδυνες από τα κρατικά ομόλογα.
Ωστόσο, σε αντίθεση με ένα κρατικό ομόλογο, δεν αντιμετωπίζουν κινδύνους που σχετίζονται με τον αντίκτυπο του πληθωρισμού, τον οποίο επιτρέπεται να μετακυλίσουν στους καταναλωτές.
Όταν μια εταιρεία δικτύων της Βικτώριας μηνύθηκε ως υπεύθυνη για πυρκαγιές που προκλήθηκαν από γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, μπόρεσε να μετακυλίσει το κόστος αποκατάστασης των γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας και το πρόσθετο κόστος ασφάλισης στους καταναλωτές.
Ποιους κινδύνους λοιπόν ακριβώς τους αποζημιώνουμε;
Οι καταναλωτές, και οι κυβερνήσεις που τους εκπροσωπούν, θα πρέπει πιθανώς να αναρωτιούνται γιατί τα δίκτυα δεν θα πρέπει να αναλαμβάνουν τον κίνδυνο από τη μείωση της καταναλωτικής ζήτησης για την υπηρεσία τους - χωρητικότητα δικτύου. Η τρέχουσα προσέγγιση είναι να τους δίνονται χρήματα δωρεάν – λαμβάνουν ένα καλό ασφάλιστρο κινδύνου, αλλά στη συνέχεια, αν κάνουν λάθος στην υπερανάπτυξη της χωρητικότητας του δικτύου, δεν αντιμετωπίζουν συνέπειες.
Διαχείριση κινδύνων
Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές από αυτές είναι μεγάλες διεθνείς εταιρείες που είναι πολύ ικανές να διαχειρίζονται και να διαφοροποιούν τους κινδύνους τους (π.χ. Cheung Kong Holdings, Brookfield Asset Management, State Grid Corporation of China, Singapore Power, Kohlberg Kravis Roberts & Co, Ontario Teachers’ Pension Plan Board, Macquarie Asset Management, Qatar Investment Authority, British Columbia Investment Management, και η λίστα συνεχίζεται).
Εάν χορηγήσουμε σε αυτούς τους μετόχους ασυλία από τον κίνδυνο ζήτησης, τότε η εναλλακτική λύση θα είναι ουσιαστικά ένας φόρος για την αποζημίωση των παλαιών εταιρειών ενέργειας για τους καταναλωτές που εκμεταλλεύονται τις εξελίξεις στις νέες τεχνολογίες ενέργειας χαμηλών εκπομπών.
Αυτό οδηγεί σε δύο εξίσου προβληματικές εναλλακτικές οδούς.
Η μία είναι ότι τα δίκτυα συνεχίζουν να αυξάνουν τις χρεώσεις τους ανά μονάδα ενέργειας ή μέγιστης χωρητικότητας που καταναλώνεται, γεγονός που θα οδηγήσει περισσότερους ανθρώπους να χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να μειώσουν την κατανάλωση από το δίκτυο, οδηγώντας σε περαιτέρω αυξήσεις στις χρεώσεις για άλλους που εξαρτώνται από την ηλεκτρική ενέργεια του δικτύου.
Η άλλη οδός είναι η αύξηση της σταθερής χρέωσης του δικτύου, η οποία τιμωρεί και τους δύο:
Τους φτωχούς - οι οποίοι τείνουν να καταναλώνουν λιγότερη ηλεκτρική ενέργεια από τους πλούσιους. και
Οι ενάρετοι – που έχουν επιδιώξει να μειώσουν τις εκπομπές επενδύοντας σε καθαρή ενέργεια.
Οι εξελίξεις στην τεχνολογία των μπαταριών θα πρέπει να αποτελούν ευλογία για τους καταναλωτές, επιτρέποντάς τους να αναγκάσουν τα δίκτυα να ανταγωνιστούν επιτέλους για την πελατεία τους.
Οι μέτοχοι σε αυτές τις επιχειρήσεις δεν θα πρέπει να προστατεύονται από τον κίνδυνο ανταγωνισμού από τη νέα τεχνολογία, δεδομένου ότι έχουν επιδιώξει και έχουν λάβει σημαντικές αποδόσεις ασφαλίστρων κινδύνου για τα περιουσιακά τους στοιχεία.
