'' Στο υπόγειο της Εκκλησίας (Μήλεσι) σχεδίαζε να διδάσκεται η νοερή προσευχή. Το ονειρό του ήταν να φέρει στο ηυσχαστήριο τον γέροντα Παϊσιο, τον λόγιο Θεόκλητο Διονυσάτη, τον ηγούμενο της Μονής Γρηγορίου πατέρα Γιώργο Καψάνη. Ο ίδιος προσευχόταν σε μια "φυσική κρύπτη" στο ησυχαστήριο, στην μεγάλη κουφάλα ενός πεύκου, την οποία είχε μεταρέψει σε ασκητήριο".
H λειτουργία παρουσία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου από το Μήλεσι εδώ
Ποιος ήταν
Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας.
Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι.
Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο.
Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.
Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει.
Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς.
Στα δώδεκά του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του.
Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα.
Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.
Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.
Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος.
Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών.
Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 μ.Χ., σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος.
Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.
Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.
Στην Πολυκλινική Αθηνών
Το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών.
Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.
Όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Γ.Φουκαδάκης για τον Άγιο, οι μεγάλοι χειρούργοι της Πολυκλινικής κατέβαιναν στον γέροντα για να πάρουν την ευχή του και την οδηγία του.Τέτοιος ήταν ο καθηγητής Λεκκός.
Ο Άγιος τότε έμενε στην πριοχή του Λυκαββητού.
Στο Ναό του Αγίου Γερασίμου στην Ομόνοια
Ο καθηγητής Αμίλκας Αλιβιζάτος, μετέπειτα Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, ο θρησκειολόγος και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδας Φιλιππίδης ήταν μεταξύ αυτών που πήγαιναν να ακούσουν την λειτουργία του Γέροντα Πορφυρίου.
Εκεί εξομολογούνταν ο γνωστός ζωργάφος και λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου, ήταν μάλιστα τα χρόνια που αγιογραφούσε πολλές εκκλησίες.
Η Εκκλησία του Αγίου Γερασίμου στην Ομόνοια ήταν ανάμεσα στους οίκους ανοχής. Μόλις γίνονταν βομβαρδισμοί πολλές κοπέλες πήγαιναν στην εκκλησία και έκλαιγαν, έκαναν μετάνοιες και προσκυνούσαν τις εικόνες.Πολλές αισθάνονταν αμαρτωλές και για αυτό εξομολογούνταν.
Όταν στα Θεοφάνεια του 1941 του ζήτησε ο ιερέας της Πλατείας Βάθης του ζήτησε να αναλάβει τον Φωτισμό της περιοχής και βρέθηκε σε έναν τέτοιο οίκο επέμεινε να ευλογήσει τα κορίτσια παρά τις αντιδράσεις που συνάντησε.
" Ο Θεός σας αγαπάει όλες! Μας αγαπάει όλους.Όλοι τον έχουμε Πατέρα και για όλους ενδιαφέρεται ο Θεός, μόνο αν φροντίζουμε να Τον γνωρίσουμε, να Τον αγαπήσουμε. Για όλους μας βρέχει και για όλους βγαίνει ο ήλιος...Εδώ ο Χριστός για εμάς ήλθε , μήπως εγώ είμαι καλός; Εγώ παπάς είμαι, αλλά είμαι αμαρτωλός και επικαλούμαι τον Θεό."
Στα Καλλίσια
Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια.
Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.
Το εκκλησάκι αυτό , όπου λειτουργούσε, το επισκέπτονταν συχνά πρωπικότητες της εποχής όπως και ο μετέπειτα Σέρβος μητροπολίτης Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς, που έκανε τα μεταπυχιακά του στην Θεολογική Σχολή Αθηνών.
Επίσης ο Γέρων Πορφύριος διατηρούσε πνευματική σχέση με τον μετέπειτα νέο Άγιο της Σερβίας Ιουστίνο Πόποβιτς που εκοιμήθη το 1979.
Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι
Αρχικά ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του.
Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ., αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».
Πίστευε πως η πιο σημαντική βοήθεια στον άλλο έγκειται στο "να τον ακούεις" την ώρα της καταλυτικής μοναξιάς του, του πόνου και της απόρριψης του από τους άλλους. Δεχόταν κάθε συντετριμμένο ψυχικά και με την βαθιά ενσυναίσθηση που διέθετε, μοιραζόταν το προβλημά του. Πολύς κόσμος τον επισκέπτονταν.
Tον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., προαισθανόμενος το τέλος του και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.
Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ίνα ώσιν έν».
H Aγιοκατάταξη
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Εορτολόγιο: Μερόπη, Μυρόπη. Σολομών, Σολομώντας, Σόλων, Σόλωνας, Σολομωντία. Πορφύριος, Πορφυρός, Πορφύρης, Πορφυρή, Πορφυρία, Πορφύρα, Πορφυρώ, Πορφυρούλα.
Απολυτίκιο:
Της Ευβοίας τον γόνον, Πανελλήνων τον Γέροντα, της Θεολογίας τον μύστην και Χριστού φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τον πλήρη χαρισμάτων εκ παιδός. Δαιμονώντας γαρ λυτρούται, και ασθενείς ιάται πίστει κράζοντας• δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε αγιάσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.
To προαιρετικό χάρισμα
Σε ταξίδι του στην Μήλο ο Άγιος Πορφύριος βρισκόταν στο κατάστρωμα και άρχισε να βλέπει τα χαράματα στο νησί τον χώρο όπου βρίσκονταν αρχαία και μία βρύση. Αυτό που δεν ήξερε ο αξιωματικός βάρδιας, το ήξερε καλά ο Θρησκειολόγος και Πρύτανυς του Πανεπιστημίου Λεωνίδας Φιλιππίδης, ο οποίος και άκουσε την συνομιλία τους.
Ο ίδιος ο Πρύτανυς είπε στον Άγιο, ότι μόνον ένας ασκητής θα μπορούσε να δει έναν αρχαίο οικισμό, που υφίστατο, αλλά δεν γνώριζε την ύπαρξή του. Ο Πρύτανυς γνώριζε καλά την ύπαρξη των αρχαίων μνημείων στο συγκεκριμένο σημείο.
Από εκεί ξεκίνησε μια ωραία γνωριμία, ήταν ένα παράδειγμα του χαρίσματος που είχε απόκτήσει εν ζωή ακόμα ο Άγιος Πορφύριος, μεγάλη η χάρη του.
www.worldenergynews.gr
