Η δασμολογική συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις ΗΠΑ - η οποία επικρίθηκε έντονα σε όλη την Γηραιά Ήπειρο ως ισοδύναμη με παράδοση, υποταγή και ταπείνωση - κατά κάποιο τρόπο φαίνεται χειρότερη σήμερα από ό,τι όταν αποκαλύφθηκε την Κυριακή από τον χαμογελαστό Ντόναλντ Τραμπ και την μάλλον λιγότερο εκφραστική Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, σύμφωνα με όσα αναφέρει το Bloomberg.
Οι δασμολογικοί κίνδυνοι δεν είναι παρελθόν
H τελική εισφορά 15% που επιβλήθηκε στα προϊόντα της ΕΕ ήρθε ως ανακούφιση για τις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι ισχυρισμοί για μια νέα εποχή «σταθερότητας» για τις διατλαντικές σχέσεις ακούγονται ολοένα και περισσότερο κενοί περιεχομένου.
Τα φαρμακευτικά προϊόντα εξακολουθούν να κινδυνεύουν ακόμα και στο κομμάτι της έρευνας στις ΗΠΑ και υπάρχουν αντικρουόμενες αφηγήσεις σχετικά με το πού θα εφαρμοστούν οι δασμοί χάλυβα 50%. Η κυβέρνηση Τραμπ θα μπορούσε να επανέλθει για περισσότερα εάν κρίνει ότι η ΕΕ παραβιάζει τις δεσμεύσεις για γιγάντιες επενδύσεις, συμπεριλαμβανομένων ενεργειακών προϊόντων ύψους 750 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ, Χάουαρντ Λάτνικ, φάνηκε πρόθυμος να επαναλάβει τα παράπονά του για τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ ρυθμίζει τις εταιρείες τεχνολογίας όπως η Meta Platforms Inc.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι προσπάθειες υπεράσπισης της συμφωνίας ως το μικρότερο κακό σε σύγκριση με μια παρατεταμένη διαμάχη με τις ΗΠΑ δεν λειτουργούν. Οι Ευρωπαίοι κατανοούν ότι ο αμερικανικός προστατευτισμός θα κάνει χειρότερη την θέση των Αμερικανών, αλλά δεν βλέπουν ότι η ΕΕ γίνεται ισχυρότερη. Οι εξαρτήσεις της περιοχής από την αμερικανική ισχύ και τεχνολογία επιτρέπουν στον Τραμπ να δικαιολογήσει τις απειλές του, όπως φάνηκε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ όπου ο Μαρκ Ρούτε τον αποκάλεσε «Μπαμπά». Το να γυρίζεις το άλλο μάγουλο για μια ενιαία αγορά 440 εκατομμυρίων καταναλωτών υπογραμμίζει μόνο το επιχείρημα του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν ότι η ΕΕ δεν φοβάται αρκετά.
Κίνα- Ευρώπη στα όρια του γκρεμού
Το άλλο μέτωπο του εμπορικού πολέμου της Ευρώπης - η Κίνα - επιδεινώνεται. Κορυφαίος προορισμός εξαγωγών για εταιρείες όπως η γερμανική Volkswagen AG και η Mercedes-Benz Group AG, η Κίνα πλησιάζει και τώρα ξεπερνά τον κυρίαρχο, απομακρυνόμενη από τα πολυτελή ευρωπαϊκά αυτοκίνητα στην εγχώρια αγορά και εξάγοντας τα δικά της ηλεκτρικά οχήματα με γοργούς ρυθμούς. Οι ευρωπαϊκές εξαγωγές προς την Κίνα έχουν μειωθεί κατά περίπου μισή ποσοστιαία μονάδα του ευρωπαϊκού ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια, ενώ η ΕΕ εισάγει περισσότερα, σύμφωνα με τον Brad Setser στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων. Με το Πεκίνο να χρησιμοποιεί ως όπλο την κυριαρχία του στις σπάνιες γαίες και να αναζωπυρώνει την εξαγωγική του μηχανή, η ΕΕ φαίνεται να υπνοβατεί σε μια ακόμη άνιση αντιπαράθεση. Η επιλογή του μικρότερου κακού μπορεί να συσσωρευτεί επικίνδυνα.
Η απειλή της αιώνιας αντιπαράθεσης
Οι ευρωπαϊκές ελίτ μουρμουρίζουν όλο και περισσότερο για την απειλή ενός «αιώνα ταπείνωσης» για την Ευρώπη. Αφήνοντας στην άκρη τις πραγματικές φρικαλεότητες που προκλήθηκαν στην Κίνα από την αποικιοκρατία, έχουν δίκιο. Αυτό που ανέτρεψε τη δυναστεία Qing της Κίνας, σύμφωνα με τους ιστορικούς, ήταν ένας αυτοκαταστροφικός εφησυχασμός, καθώς οι θεσμοί και οι καινοτομίες που είχαν λειτουργήσει στο παρελθόν δεν κατάφεραν να παραμείνουν στην τεχνολογική αιχμή.
Η ενιαία αγορά της ΕΕ έχει κάνει θαύματα για τα μεταποιημένα προϊόντα και την αλυσίδα εφοδιασμού τους, αλλά οι κεφαλαιαγορές που είναι κρίσιμες για την καινοτομία παραμένουν κατακερματισμένες και οι τεχνολογικοί επιχειρηματίες της υποχρηματοδοτούνται. Η Ευρώπη έχει κολλήσει σε μια παγίδα μεσαίας τεχνολογίας, όπως προειδοποίησε πέρυσι ο Mario Draghi.
Η Ευρώπη μπροστά στην ανάγκη εμπορικών αλλαγών
Όποιος χρόνος κι αν έχει κερδηθεί με αυτή τη συμφωνία δασμών, πρέπει να χρησιμοποιηθεί από την ΕΕ για να ενισχύσει την εμπορική της άμυνα και να μειώσει τις εξαρτήσεις από το εξωτερικό. Όπως έγραψε πρόσφατα ο οικονομολόγος Sander Tordoir, χρειάζονται τρία πράγματα.
Το ένα είναι η συνειδητοποίηση ότι μια συντονισμένη βιομηχανική πολιτική θα πρέπει να διαδραματίσει ρόλο σε έναν κόσμο όπου οι ΗΠΑ και η Κίνα στρέφουν τις αγορές μέσω επιδοτήσεων, προστατευμένης ζήτησης και πλεονεκτημάτων κλίμακας. Ένα άλλο είναι να κατανοήσουμε πώς οι αυριανοί πρωταθλητές τεχνολογίας μπορούν να προέλθουν από τις μεγάλες εταιρείες στις οποίες η Ευρώπη έχει διαπρέψει. Τέλος, μια επανεξέταση της πολιτικής ανταγωνισμού για να διασφαλιστεί ότι η ΕΕ δεν θα βρεθεί σε μια μη ικανοποιητική μέση λύση μεταξύ της αποκλειστικά δημόσιας προσέγγισης της Κίνας και της αποκλειστικά ιδιωτικής προσέγγισης των ΗΠΑ.
Η θετική πλευρά αυτού του τελευταίου εμπορικού πλήγματος θα έρθει όταν η ευρωπαϊκή ελίτ επανασυνδέει τις συνάψεις και ανακαλύψει την απάντηση στο ερώτημα του πώς το εμπόριο έχει πλέον να κάνει με την πολιτική. Η εποχή της ταπείνωσης της Ευρώπης θα διαρκέσει λίγο, το ερώτημα είναι: Υπάρχει ακόμα χρόνος πριν γίνει αιώνια;
www.worldenergynews.gr
