Μια νέα μελέτη, στην οποία συνυπέγραψε ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν-Μάντισον, διαπιστώνει ότι η αύξηση του προσδόκιμου ζωής που σημειώθηκε στις χώρες υψηλού εισοδήματος κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα έχει επιβραδυνθεί σημαντικά και ότι καμία από τις γενιές που γεννήθηκαν μετά το 1939 δεν θα φτάσει κατά μέσο όρο τα 100 έτη.
Ανάλυση του προσδόκιμου ζωής
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences και η μελέτη του Héctor Pifarré i Arolas της Σχολής Δημοσίων Υποθέσεων La Follette, του José Andrade του Ινστιτούτου Δημογραφικής Έρευνας Max Planck και του Carlo Giovanni Camarda του Institut national d'études d'études démographiques και ανέλυσε το προσδόκιμο ζωής για 23 χώρες υψηλού εισοδήματος και χαμηλής θνησιμότητας, χρησιμοποιώντας δεδομένα από τη Βάση Δεδομένων Ανθρώπινης Θνησιμότητας και έξι διαφορετικές μεθόδους πρόβλεψης θνησιμότητας.
«Η άνευ προηγουμένου αύξηση του προσδόκιμου ζωής που πετύχαμε κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα φαίνεται να είναι ένα φαινόμενο που είναι απίθανο να επιτύχουμε ξανά στο άμεσο μέλλον», λέει ο Pifarré i Arolas. «Ελλείψει σημαντικών ανακαλύψεων που να παρατείνουν σημαντικά την ανθρώπινη ζωή, το προσδόκιμο ζωής δεν θα ανταποκρινόταν στις ραγδαίες αυξήσεις που παρατηρήθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, ακόμη και αν η επιβίωση των ενηλίκων βελτιωνόταν δύο φορές πιο γρήγορα από ό,τι προβλέπουμε».
Από το 1900 έως το 1938, το προσδόκιμο ζωής αυξανόταν κατά περίπου πεντέμισι μήνες με κάθε νέα γενιά. Το προσδόκιμο ζωής για ένα άτομο που γεννήθηκε σε μια χώρα υψηλού εισοδήματος το 1900 ήταν κατά μέσο όρο 62 χρόνια. Για κάποιον που γεννήθηκε μόλις 38 χρόνια αργότερα σε παρόμοιες συνθήκες, το προσδόκιμο ζωής είχε εκτοξευθεί στα 80 χρόνια κατά μέσο όρο.
Για όσους γεννήθηκαν μεταξύ 1939 και 2000, η αύξηση επιβραδύνθηκε σε περίπου δυόμισι έως τρεισήμισι μήνες ανά γενιά, ανάλογα με τη μέθοδο πρόβλεψης. Οι μέθοδοι πρόβλεψης θνησιμότητας είναι στατιστικές τεχνικές που κάνουν τεκμηριωμένες προβλέψεις για τις μελλοντικές διάρκειες ζωής με βάση πληροφορίες για τη θνησιμότητα του παρελθόντος και του παρόντος.
Μείωση του προσδόκιμου ζωής
Αυτά τα μοντέλα επέτρεψαν στην ερευνητική ομάδα να εκτιμήσει πώς θα εξελιχθεί το προσδόκιμο ζωής υπό μια ποικιλία εύλογων μελλοντικών σεναρίων.
«Προβλέπουμε ότι όσοι γεννήθηκαν το 1980 δεν θα ζήσουν κατά μέσο όρο τα 100 και καμία από τις ομάδες της μελέτης μας δεν θα φτάσει αυτό το ορόσημο. Αυτή η μείωση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι οι προηγούμενες αυξήσεις στη μακροζωία οφείλονταν σε αξιοσημείωτες βελτιώσεις στην επιβίωση σε πολύ νεαρές ηλικίες», λέει ο αντίστοιχος συγγραφέας Andrade.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, η βρεφική θνησιμότητα μειώθηκε ραγδαία λόγω των ιατρικών εξελίξεων και άλλων βελτιώσεων στην ποιότητα ζωής για τις χώρες υψηλού εισοδήματος. Αυτό συνέβαλε σημαντικά στην ταχεία αύξηση του προσδόκιμου ζωής. Ωστόσο, η βρεφική και παιδική θνησιμότητα είναι πλέον τόσο χαμηλή που οι προβλεπόμενες βελτιώσεις στη θνησιμότητα σε μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες δεν θα είναι αρκετές για να διατηρήσουν τον προηγούμενο ρυθμό αύξησης της μακροζωίας.
Οι προβλέψεις για το μέλλον
Ενώ οι προβλέψεις θνησιμότητας δεν μπορούν ποτέ να είναι βέβαιες, καθώς το μέλλον μπορεί να εξελιχθεί με απροσδόκητους τρόπους - μέσω πανδημιών, νέων ιατρικών θεραπειών ή άλλων απρόβλεπτων κοινωνικών αλλαγών - αυτή η μελέτη παρέχει κρίσιμες πληροφορίες για τις κυβερνήσεις που επιδιώκουν να προβλέψουν τις ανάγκες των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης, του συνταξιοδοτικού σχεδιασμού και των κοινωνικών πολιτικών τους.
Αν και πρόκειται για ανάλυση σε επίπεδο πληθυσμού, αυτή η έρευνα έχει επίσης επιπτώσεις για τα άτομα, καθώς το προσδόκιμο ζωής επηρεάζει τις προσωπικές αποφάσεις σχετικά με την αποταμίευση, τη συνταξιοδότηση και τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Εάν το προσδόκιμο ζωής αυξηθεί με πιο αργούς ρυθμούς, όπως δείχνει η παρούσα μελέτη, τόσο οι κυβερνήσεις όσο και τα άτομα ίσως χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουν τις προσδοκίες τους για το μέλλον.
www.worldenergynews.gr
