Όπως ανέφερε ο κ. Μάντζος, το ΠΑΣΟΚ έχει καταθέσει τέσσερις φορές τροπολογία για την επαναφορά των εθνικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας από το 2018
«Για ένα κόμμα του Προοδευτικού Χώρου, ιδίως το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, την Ελληνική και Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, η συζήτηση για την εργασία είναι ζήτημα βαθιά ταυτοτικό», τόνισε στην αρχή της ομιλίας του από το βήμα της Βουλής ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Δημήτρης Μάντζος.
Ο κ. Μάντζος τοποθετήθηκε εχθές (4/12) κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για το νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση της ΝΔ σχετικά με τον κατώτατο μισθό.
Όπως υπογράμμισε ο κ. Μάντζος, «όταν, λοιπόν, ασκεί κανείς κριτική στο ΠΑΣΟΚ για τις θέσεις του στο πεδίο της εργασίας, δεν πρέπει να παραγνωρίζει αυτόν τον κρίσιμο παράγοντα: Την ιδεολογική απόκλιση. Όχι στο επίπεδο των αόριστων εννοιών. Αλλά στο πεδίο της καθημερινότητας, εκεί όπου εφαρμόζονται οι ιδέες με τρόπο ωφέλιμο. Το ερώτημα είναι για ποιον; Για τον εργαζόμενο ή για μια αγορά εργασίας που «κανονικοποιεί» συνθήκες ανάγκης που επικράτησαν στα χρόνια της Μεγάλης Κρίσης;».
Αναλυτικά η ομιλία του κ. Μάντζου
Κι εδώ υπεισέρχεται μια πρώτη παραδοχή. Η ιστορική διαχρονία. Ναι, ψηφίστηκαν σκληρές διατάξεις σε αυτήν τη Βουλή υπό το κράτος των μνημονίων. Με στόχο να αποφευχθεί η πλήρης καταστροφή. Υπήρξαν θυσίες αιματηρές, οδυνηρές. Η μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι λέμε ότι τώρα που βγήκαμε στο ξέφωτο, οι πρώτοι που θα πρέπει να λάβουν μερίδιο από την όποια ανάπτυξη είναι οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι νέοι. Είναι το κοινωνικό κράτος. Υγεία, παιδεία, εργασία.
Κι αυτό είναι μια δήλωση ειλικρίνειας προς όσους -κυρίως εξ αριστερών- ελέγχουν το ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε όλο το πολιτικό κόστος για παλαιότερες αναγκαίες αποφάσεις που πλήγωσαν τον λαό. Δεν υπάρχει παρθενογένεση, το αποδεχόμαστε. Αλλά η ιστορία προχωρά. Κι εμείς θέλουμε να τη γράψουμε προς όφελος όλων εκείνων που έβαλαν πλάτη στα δύσκολα, που έχτισαν αυτή τη χώρα και την κράτησαν όρθια στην κρίση.
Κρίση αξιοπρεπούς διαβίωσης των εργαζομένων
Μια δεύτερη παραδοχή οφείλει να αφορά στο ευρύτερο πλαίσιο. Πράγματι, αυτή η συζήτηση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία αν τη δούμε αποκομμένη από το γενικό οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Από την κρίση αξιόπιστης διαβίωσης, που αναμφίβολα επικρατεί και κατατρύχει νοικοκυριά και εργαζόμενους καταναλωτές.
Ακρίβεια σε βασικά προϊόντα, ρεκόρ στις τιμές στέγασης, φορολογική αδικία, δαπάνες υγείας, συνθέτουν μια επίμονη σύγχρονη παθογένεια: το δυσθεώρητο κόστος ζωής. Η Ελλάδα είναι αρνητική «πρωταθλήτρια» στην αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, στις ποιοτικές θέσεις εργασίας, στην αύξηση των μέσων μισθών, στη φορολογική μεταχείριση οικογενειών και εργαζομένων έναντι της ευνοϊκής μεταχείρισης του πλούτου.
Τέσσερα σημεία αποδόμησης της Κυβερνητικής επιχειρηματολογίας
Πρώτο σημείο: Η Οδηγία 2022/2464.
Προϊόν της επίμονης προσπάθειας των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Με σκοπό την κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό των μισθών και την επάρκεια των νόμιμων κατώτατων μισθών. Το λέμε για πολλοστή φορά: Η Οδηγία συνδέει άμεσα το μεγάλο ποσοστό κάλυψης από συλλογικές διαπραγματεύσεις και τα υψηλά επίπεδα κατώτατων μισθών. Πιο απλά: Όσο περισσότερες οι συλλογικές συμβάσεις τόσο υψηλότερος ο κατώτερος μισθός.
Ως εκεί, σε επίπεδο προθέσεων, εξαντλείται η «ενσωμάτωση» της Οδηγίας στο εθνικό δίκαιο. Μετά, πολύ απλά, αφήνουμε την Ευρώπη, περνάμε τα σύνορα και μένουμε Ελλάδα. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με το ζόρι και ήδη εκπρόθεσμα φέρνει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο την Οδηγία.
Στην πραγματικότητα, η Κυβέρνηση αρνείται να ενσωματώσει όχι μόνο το γράμμα -αλλά κυρίως το πνεύμα- της Οδηγίας. Ξεχνά η Κυβέρνηση τι ποσοστό εργασιακών σχέσεων καλύπτεται σήμερα από συλλογικές συμβάσεις στην Ελλάδα -κάτω από το 30%, δεύτεροι από το τέλος της ΕΕ, μετά την Πολωνία. Με απογοητευτική πρόοδο τα τελευταία χρόνια. Με τον ρυθμό αύξησης της κάλυψης θα απαιτηθούν 23 χρόνια ακόμη για να φτάσουμε στον ευρωπαϊκό στόχο του 80%. Η δε μελέτη που νομοθετείται δεν μας γεμίζει καμία αισιοδοξία, επειδή πολύ απλά δεν την ενδιαφέρει την Κυβέρνηση ο στόχος αυτός. Δεν τον πιστεύει τον θεσμό.
Κι έτσι, η περίφημη «ενσωμάτωση» είναι «κοστούμι ραμμένο στα μέτρα» και τις πολιτικές της ΝΔ.
Δεύτερο σημείο: Συλλογικές Διαπραγματεύσεις και Συλλογικές Συμβάσεις
Το ΠΑΣΟΚ έχει ξεκάθαρη θέση. Είμαστε υπέρ της ανάγκης επαναφοράς του συστήματος προσδιορισμού του κατώτατου μισθού μέσα από διαπραγμάτευση με τους κοινωνικούς εταίρους και την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, καθώς και υπέρ της ενίσχυσης του πλέγματος των κλαδικών συμβάσεων. Θέλουμε ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζόμενους.
Μήπως έχουμε και με τις συλλογικές συμβάσεις εμμονή; Όπως μας είπε προχθές ο κ. Χατζηδάκης για την αναστολή της Golden Visa; Ξέρετε, εμείς αυτήν την επιμονή μας τη θεωρούμε παράσημο. Γιατί αποδεικνύουν τη συνέπειά μας.
Από το 2018 έως σήμερα είναι η τέταρτη φορά που καταθέτουμε την τροπολογία για επαναφορά της ΕΓΣΣΕ για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού. Γιατί; Μα διότι αυτή ήταν και είναι η εθνική παράδοση της χώρας μας, που -σύμφωνα με την Οδηγία- πρέπει να γίνεται σεβαστή.
Όπως και η διαιτησία -που μετά την κατάργηση της μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων- έχει καταστεί ανενεργή. Γι’ αυτό καταθέτουμε και τη δεύτερη τροπολογία.
Διότι πιστεύουμε στις προτάσεις μας και μένουμε σταθεροί στις θέσεις μας.
Και το λέμε μια τελευταία φορά: δεν επιτρέπεται, δεν γίνεται και δεν έγινε ποτέ -ακόμη και μέσα στο σκοτάδι της Κρίσης- να συμφωνηθεί μέσα από συλλογικές διαπραγματεύσεις μισθός κατώτερος από τον κατώτατο.
Εσείς θέλετε αλγορίθμους, εμείς θέλουμε ελεύθερο διάλογο και διαπραγμάτευση. Θέλουμε διαφάνεια και δημοκρατικότητα στη διαδικασία καθορισμού του κατώτερου μισθού. Ο διάλογος οδηγεί στην εξεύρεση της χρυσής τομής ανάμεσα στις ανάγκες των εργαζομένων και στις δυνατότητες των επιχειρήσεων. Άλλωστε, στην πατρίδα μας ουδέποτε οι κοινωνικοί εταίροι έμειναν χωρίς συμφωνία.
Η Κυβέρνηση διατηρεί το θλιβερό προνόμιο του μονομερούς προσδιορισμού του κατώτατου μισθού. Συγκεντρωτικό μοντέλο, με δήθεν «φιλολαϊκό» περιτύλιγμα. Εξάρτηση των πολιτών – πελατών -όπως με τα pass.
Προϊόν του δικαίου της ανάγκης που κληρονόμησε από τα σκληρά μνημονιακά χρόνια και δεν θέλει να το απεμπολήσει.
Αν βγούμε, λοιπόν, μια βόλτα στο Σύνταγμα, όχι χθες βράδυ όπως ευγενικά με κάλεσε η κ. Υπουργός, αλλά τώρα που έχει κόσμο εργαζόμενο και μας ρωτήσουν για τους μισθούς, η Υπουργός θα πει το ποσό που πιστεύει.
Κι εγώ θα τους πω την αλήθεια. Ότι από το 2027 θα ισχύει ένας αλγόριθμος που αν ίσχυε ήδη οι αυξήσεις που θα είχαν πάρει στον κατώτατο μισθό θα ήταν 2 με 2,5% -μικρότερη από αυτές που δώσατε εσείς οι ίδιοι. Και θα τους έλεγα να μην εμπιστευτούν πια καμία δήθεν φιλεργατική Κυβέρνηση, αλλά την Κοινωνία την ίδια.
Εκτός αν η Κυβέρνηση πιστεύει ότι μπορεί με έναν μαθηματικό τύπο να πείσει για τις προθέσεις της έναν λαό απογοητευμένο από τις επιδόσεις της ίδιας στην καθημερινότητά του.
Εκτός αν θεωρεί δηλαδή, πως ένας αλγόριθμος, μπορεί να παράξει εκτός από τεχνητή νοημοσύνη και τεχνητή εμπιστοσύνη.
Τρίτο σημείο: Κοινωνικός Διάλογος και Κοινωνικοί Εταίροι.
Για εμάς, είναι δείγμα ωριμότητας και ανάπτυξης μια Κοινωνίας η εκχώρηση χώρου δράσης στους εταίρους. Το δείξαμε έμπρακτα με τον πρότυπο διάλογο που κάναμε με όλους τους κοινωνικούς εταίρους και τον Πρόεδρο Ν. Ανδρουλάκη.
Για εσάς πάλι όχι. Το σχέδιο νόμου επιφυλάσσει εντελώς δευτερεύοντα ρόλο στους κοινωνικούς εταίρους, καθώς εμφανίζονται απλά να εκφράζουν απόψεις και να προτείνουν. Ο αλγόριθμος υποσκάπτει πλήρως τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Γιατί ένας εργοδότης να διαπραγματευτεί όταν ο αλγόριθμος θα αποφασίζει τον κατώτατο μισθό;
Ρώτησε η Αντιπολίτευση την Κυβέρνηση αν έκανε διαβούλευση με κοινωνικούς εταίρους. Χθες η Υπουργός διάβασε υπομνήματα των ΣΕΒ, ΣΒΕΕ, ΣΕΤΕ. Οι εργοδότες. Οι εργαζόμενοι; Πού είναι; Κι εμείς ακούμε τους εργοδότες. Αλλά όχι μόνο αυτούς. Διότι εμείς πιστεύουμε στον διάλογο, όχι σε παράλληλους μονόλογους.
Τέταρτο σημείο: Ο Αλγόριθμος
Επαίρεται η Κυβέρνηση ότι ακολουθεί το ευρωπαϊκό παράδειγμα. Σας μετρήσαμε οκτώ κράτη – μέλη της ΕΕ -ένα προς ένα. Μόνο στην Ελλάδα εισάγεται αυτοματοποιημένος αλγόριθμος με δύο μόνο κριτήρια -από τα τέσσερα που θέτει ως ελάχιστη προϋπόθεση η Οδηγία.
Ο Εισηγητής μας Παύλος Χρηστίδης αποδόμησε πλήρως το αφήγημα περί του «γαλλικού μοντέλου», με στοιχεία: Πρώτα και κύρια το 94% της κάλυψης των εργαζομένων στη Γαλλία από συλλογικές συμβάσεις. Και φυσικά τη δυνατότητα της Γαλλικής Κυβέρνησης να προχωρεί σε αυξήσεις μισθών εντός του έτους.
Χθες η Υπουργός σε μια επίδειξη αξιοθαύμαστης στρεψοδικίας αντέστρεψε τον ισχυρισμό. Έχουν λέει μεγάλη κάλυψη από συλλογικές συμβάσεις στη Γαλλία διότι έχουν εδώ και δεκαετίες αλγόριθμο. Δηλαδή η Γαλλία της μακράς παράδοσης του κοινωνικού διαλόγου, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των ισχυρών συνδικάτων, περίμενε έναν μαθηματικό τύπο για να καλύψει τους εργαζομένους με συλλογικές συμβάσεις. Άλλη μια φορά να το πείτε εδώ μέσα και δεν θα πέσει μόνο η Κυβέρνηση Μπαρνιέ αλλά και ο Πύργος του Άιφελ!
Συμπερασματικά
Η ίδια η Οδηγία που καλούματε να ενσωματώσουμε θέτει όλη την ουσία την οποία χρόνια τώρα υποστηρίζουμε: Ότι η εργασιακή «κανονικότητα» εξασφαλίζεται με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Και το γεγονός ότι το σχέδιο νόμου δεν ικανοποιεί αυτήν την ανάγκη, πιστοποιεί ότι δεν πρόκειται για ενσωμάτωση. Αλλά για αυθεντική πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης. Αντίθετη προς τις ευρωπαϊκές παραδόσεις και εξελίξεις.
Κανένας αλγόριθμος δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη συλλογική βούληση εργαζομένων και εργοδοτών. Μπορεί να τη συνεπικουρεί; Μπορεί να την υποστηρίζει; Ίσως ναι. Αλλά όχι να την υποκαθιστά.
Κι αυτή είναι μια θέση αρχής και πολιτικής ουσίας.
Μια θέση που μας επιτρέπει και, εν τέλει, μας επιβάλλει να αποδομήσουμε την επιχειρηματολογία της Κυβέρνηση.
Σημείο προς σημείο. Τεκμήριο το τεκμήριο.
Στο πεδίο των εφαρμοσμένων ιδεών. Στο πεδίο της Πολιτικής.
Ο κ. Μάντζος τοποθετήθηκε εχθές (4/12) κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για το νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση της ΝΔ σχετικά με τον κατώτατο μισθό.
Όπως υπογράμμισε ο κ. Μάντζος, «όταν, λοιπόν, ασκεί κανείς κριτική στο ΠΑΣΟΚ για τις θέσεις του στο πεδίο της εργασίας, δεν πρέπει να παραγνωρίζει αυτόν τον κρίσιμο παράγοντα: Την ιδεολογική απόκλιση. Όχι στο επίπεδο των αόριστων εννοιών. Αλλά στο πεδίο της καθημερινότητας, εκεί όπου εφαρμόζονται οι ιδέες με τρόπο ωφέλιμο. Το ερώτημα είναι για ποιον; Για τον εργαζόμενο ή για μια αγορά εργασίας που «κανονικοποιεί» συνθήκες ανάγκης που επικράτησαν στα χρόνια της Μεγάλης Κρίσης;».
Αναλυτικά η ομιλία του κ. Μάντζου
Κι εδώ υπεισέρχεται μια πρώτη παραδοχή. Η ιστορική διαχρονία. Ναι, ψηφίστηκαν σκληρές διατάξεις σε αυτήν τη Βουλή υπό το κράτος των μνημονίων. Με στόχο να αποφευχθεί η πλήρης καταστροφή. Υπήρξαν θυσίες αιματηρές, οδυνηρές. Η μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι λέμε ότι τώρα που βγήκαμε στο ξέφωτο, οι πρώτοι που θα πρέπει να λάβουν μερίδιο από την όποια ανάπτυξη είναι οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι νέοι. Είναι το κοινωνικό κράτος. Υγεία, παιδεία, εργασία.
Κι αυτό είναι μια δήλωση ειλικρίνειας προς όσους -κυρίως εξ αριστερών- ελέγχουν το ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε όλο το πολιτικό κόστος για παλαιότερες αναγκαίες αποφάσεις που πλήγωσαν τον λαό. Δεν υπάρχει παρθενογένεση, το αποδεχόμαστε. Αλλά η ιστορία προχωρά. Κι εμείς θέλουμε να τη γράψουμε προς όφελος όλων εκείνων που έβαλαν πλάτη στα δύσκολα, που έχτισαν αυτή τη χώρα και την κράτησαν όρθια στην κρίση.
Κρίση αξιοπρεπούς διαβίωσης των εργαζομένων
Μια δεύτερη παραδοχή οφείλει να αφορά στο ευρύτερο πλαίσιο. Πράγματι, αυτή η συζήτηση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία αν τη δούμε αποκομμένη από το γενικό οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Από την κρίση αξιόπιστης διαβίωσης, που αναμφίβολα επικρατεί και κατατρύχει νοικοκυριά και εργαζόμενους καταναλωτές.
Ακρίβεια σε βασικά προϊόντα, ρεκόρ στις τιμές στέγασης, φορολογική αδικία, δαπάνες υγείας, συνθέτουν μια επίμονη σύγχρονη παθογένεια: το δυσθεώρητο κόστος ζωής. Η Ελλάδα είναι αρνητική «πρωταθλήτρια» στην αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, στις ποιοτικές θέσεις εργασίας, στην αύξηση των μέσων μισθών, στη φορολογική μεταχείριση οικογενειών και εργαζομένων έναντι της ευνοϊκής μεταχείρισης του πλούτου.
Τέσσερα σημεία αποδόμησης της Κυβερνητικής επιχειρηματολογίας
Πρώτο σημείο: Η Οδηγία 2022/2464.
Προϊόν της επίμονης προσπάθειας των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Με σκοπό την κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό των μισθών και την επάρκεια των νόμιμων κατώτατων μισθών. Το λέμε για πολλοστή φορά: Η Οδηγία συνδέει άμεσα το μεγάλο ποσοστό κάλυψης από συλλογικές διαπραγματεύσεις και τα υψηλά επίπεδα κατώτατων μισθών. Πιο απλά: Όσο περισσότερες οι συλλογικές συμβάσεις τόσο υψηλότερος ο κατώτερος μισθός.
Ως εκεί, σε επίπεδο προθέσεων, εξαντλείται η «ενσωμάτωση» της Οδηγίας στο εθνικό δίκαιο. Μετά, πολύ απλά, αφήνουμε την Ευρώπη, περνάμε τα σύνορα και μένουμε Ελλάδα. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με το ζόρι και ήδη εκπρόθεσμα φέρνει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο την Οδηγία.
Στην πραγματικότητα, η Κυβέρνηση αρνείται να ενσωματώσει όχι μόνο το γράμμα -αλλά κυρίως το πνεύμα- της Οδηγίας. Ξεχνά η Κυβέρνηση τι ποσοστό εργασιακών σχέσεων καλύπτεται σήμερα από συλλογικές συμβάσεις στην Ελλάδα -κάτω από το 30%, δεύτεροι από το τέλος της ΕΕ, μετά την Πολωνία. Με απογοητευτική πρόοδο τα τελευταία χρόνια. Με τον ρυθμό αύξησης της κάλυψης θα απαιτηθούν 23 χρόνια ακόμη για να φτάσουμε στον ευρωπαϊκό στόχο του 80%. Η δε μελέτη που νομοθετείται δεν μας γεμίζει καμία αισιοδοξία, επειδή πολύ απλά δεν την ενδιαφέρει την Κυβέρνηση ο στόχος αυτός. Δεν τον πιστεύει τον θεσμό.
Κι έτσι, η περίφημη «ενσωμάτωση» είναι «κοστούμι ραμμένο στα μέτρα» και τις πολιτικές της ΝΔ.
Δεύτερο σημείο: Συλλογικές Διαπραγματεύσεις και Συλλογικές Συμβάσεις
Το ΠΑΣΟΚ έχει ξεκάθαρη θέση. Είμαστε υπέρ της ανάγκης επαναφοράς του συστήματος προσδιορισμού του κατώτατου μισθού μέσα από διαπραγμάτευση με τους κοινωνικούς εταίρους και την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, καθώς και υπέρ της ενίσχυσης του πλέγματος των κλαδικών συμβάσεων. Θέλουμε ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζόμενους.
Μήπως έχουμε και με τις συλλογικές συμβάσεις εμμονή; Όπως μας είπε προχθές ο κ. Χατζηδάκης για την αναστολή της Golden Visa; Ξέρετε, εμείς αυτήν την επιμονή μας τη θεωρούμε παράσημο. Γιατί αποδεικνύουν τη συνέπειά μας.
Από το 2018 έως σήμερα είναι η τέταρτη φορά που καταθέτουμε την τροπολογία για επαναφορά της ΕΓΣΣΕ για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού. Γιατί; Μα διότι αυτή ήταν και είναι η εθνική παράδοση της χώρας μας, που -σύμφωνα με την Οδηγία- πρέπει να γίνεται σεβαστή.
Όπως και η διαιτησία -που μετά την κατάργηση της μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων- έχει καταστεί ανενεργή. Γι’ αυτό καταθέτουμε και τη δεύτερη τροπολογία.
Διότι πιστεύουμε στις προτάσεις μας και μένουμε σταθεροί στις θέσεις μας.
Και το λέμε μια τελευταία φορά: δεν επιτρέπεται, δεν γίνεται και δεν έγινε ποτέ -ακόμη και μέσα στο σκοτάδι της Κρίσης- να συμφωνηθεί μέσα από συλλογικές διαπραγματεύσεις μισθός κατώτερος από τον κατώτατο.
Εσείς θέλετε αλγορίθμους, εμείς θέλουμε ελεύθερο διάλογο και διαπραγμάτευση. Θέλουμε διαφάνεια και δημοκρατικότητα στη διαδικασία καθορισμού του κατώτερου μισθού. Ο διάλογος οδηγεί στην εξεύρεση της χρυσής τομής ανάμεσα στις ανάγκες των εργαζομένων και στις δυνατότητες των επιχειρήσεων. Άλλωστε, στην πατρίδα μας ουδέποτε οι κοινωνικοί εταίροι έμειναν χωρίς συμφωνία.
Η Κυβέρνηση διατηρεί το θλιβερό προνόμιο του μονομερούς προσδιορισμού του κατώτατου μισθού. Συγκεντρωτικό μοντέλο, με δήθεν «φιλολαϊκό» περιτύλιγμα. Εξάρτηση των πολιτών – πελατών -όπως με τα pass.
Προϊόν του δικαίου της ανάγκης που κληρονόμησε από τα σκληρά μνημονιακά χρόνια και δεν θέλει να το απεμπολήσει.
Αν βγούμε, λοιπόν, μια βόλτα στο Σύνταγμα, όχι χθες βράδυ όπως ευγενικά με κάλεσε η κ. Υπουργός, αλλά τώρα που έχει κόσμο εργαζόμενο και μας ρωτήσουν για τους μισθούς, η Υπουργός θα πει το ποσό που πιστεύει.
Κι εγώ θα τους πω την αλήθεια. Ότι από το 2027 θα ισχύει ένας αλγόριθμος που αν ίσχυε ήδη οι αυξήσεις που θα είχαν πάρει στον κατώτατο μισθό θα ήταν 2 με 2,5% -μικρότερη από αυτές που δώσατε εσείς οι ίδιοι. Και θα τους έλεγα να μην εμπιστευτούν πια καμία δήθεν φιλεργατική Κυβέρνηση, αλλά την Κοινωνία την ίδια.
Εκτός αν η Κυβέρνηση πιστεύει ότι μπορεί με έναν μαθηματικό τύπο να πείσει για τις προθέσεις της έναν λαό απογοητευμένο από τις επιδόσεις της ίδιας στην καθημερινότητά του.
Εκτός αν θεωρεί δηλαδή, πως ένας αλγόριθμος, μπορεί να παράξει εκτός από τεχνητή νοημοσύνη και τεχνητή εμπιστοσύνη.
Τρίτο σημείο: Κοινωνικός Διάλογος και Κοινωνικοί Εταίροι.
Για εμάς, είναι δείγμα ωριμότητας και ανάπτυξης μια Κοινωνίας η εκχώρηση χώρου δράσης στους εταίρους. Το δείξαμε έμπρακτα με τον πρότυπο διάλογο που κάναμε με όλους τους κοινωνικούς εταίρους και τον Πρόεδρο Ν. Ανδρουλάκη.
Για εσάς πάλι όχι. Το σχέδιο νόμου επιφυλάσσει εντελώς δευτερεύοντα ρόλο στους κοινωνικούς εταίρους, καθώς εμφανίζονται απλά να εκφράζουν απόψεις και να προτείνουν. Ο αλγόριθμος υποσκάπτει πλήρως τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Γιατί ένας εργοδότης να διαπραγματευτεί όταν ο αλγόριθμος θα αποφασίζει τον κατώτατο μισθό;
Ρώτησε η Αντιπολίτευση την Κυβέρνηση αν έκανε διαβούλευση με κοινωνικούς εταίρους. Χθες η Υπουργός διάβασε υπομνήματα των ΣΕΒ, ΣΒΕΕ, ΣΕΤΕ. Οι εργοδότες. Οι εργαζόμενοι; Πού είναι; Κι εμείς ακούμε τους εργοδότες. Αλλά όχι μόνο αυτούς. Διότι εμείς πιστεύουμε στον διάλογο, όχι σε παράλληλους μονόλογους.
Τέταρτο σημείο: Ο Αλγόριθμος
Επαίρεται η Κυβέρνηση ότι ακολουθεί το ευρωπαϊκό παράδειγμα. Σας μετρήσαμε οκτώ κράτη – μέλη της ΕΕ -ένα προς ένα. Μόνο στην Ελλάδα εισάγεται αυτοματοποιημένος αλγόριθμος με δύο μόνο κριτήρια -από τα τέσσερα που θέτει ως ελάχιστη προϋπόθεση η Οδηγία.
Ο Εισηγητής μας Παύλος Χρηστίδης αποδόμησε πλήρως το αφήγημα περί του «γαλλικού μοντέλου», με στοιχεία: Πρώτα και κύρια το 94% της κάλυψης των εργαζομένων στη Γαλλία από συλλογικές συμβάσεις. Και φυσικά τη δυνατότητα της Γαλλικής Κυβέρνησης να προχωρεί σε αυξήσεις μισθών εντός του έτους.
Χθες η Υπουργός σε μια επίδειξη αξιοθαύμαστης στρεψοδικίας αντέστρεψε τον ισχυρισμό. Έχουν λέει μεγάλη κάλυψη από συλλογικές συμβάσεις στη Γαλλία διότι έχουν εδώ και δεκαετίες αλγόριθμο. Δηλαδή η Γαλλία της μακράς παράδοσης του κοινωνικού διαλόγου, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των ισχυρών συνδικάτων, περίμενε έναν μαθηματικό τύπο για να καλύψει τους εργαζομένους με συλλογικές συμβάσεις. Άλλη μια φορά να το πείτε εδώ μέσα και δεν θα πέσει μόνο η Κυβέρνηση Μπαρνιέ αλλά και ο Πύργος του Άιφελ!
Συμπερασματικά
Η ίδια η Οδηγία που καλούματε να ενσωματώσουμε θέτει όλη την ουσία την οποία χρόνια τώρα υποστηρίζουμε: Ότι η εργασιακή «κανονικότητα» εξασφαλίζεται με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Και το γεγονός ότι το σχέδιο νόμου δεν ικανοποιεί αυτήν την ανάγκη, πιστοποιεί ότι δεν πρόκειται για ενσωμάτωση. Αλλά για αυθεντική πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης. Αντίθετη προς τις ευρωπαϊκές παραδόσεις και εξελίξεις.
Κανένας αλγόριθμος δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη συλλογική βούληση εργαζομένων και εργοδοτών. Μπορεί να τη συνεπικουρεί; Μπορεί να την υποστηρίζει; Ίσως ναι. Αλλά όχι να την υποκαθιστά.
Κι αυτή είναι μια θέση αρχής και πολιτικής ουσίας.
Μια θέση που μας επιτρέπει και, εν τέλει, μας επιβάλλει να αποδομήσουμε την επιχειρηματολογία της Κυβέρνηση.
Σημείο προς σημείο. Τεκμήριο το τεκμήριο.
Στο πεδίο των εφαρμοσμένων ιδεών. Στο πεδίο της Πολιτικής.
www.worldenergynews.gr
