Η Γερμανία επενδύει στο LNG μακροπρόθεσμα, χτίζοντας τερματικούς σταθμούς με στόχο εισαγωγές άνω των 70 εκατ. τόνων ετησίως — συμπεριλαμβανομένων και ποσοτήτων από τη Ρωσία
Πριν από τρία χρόνια, η Γερμανία ηγήθηκε της ευρωπαϊκής προσπάθειας απεξάρτησης από τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου μέσω αγωγών, οι οποίες θεωρήθηκαν ανεπιθύμητες λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Το κενό θα καλυπτόταν προσωρινά με LNG, καθώς η ΕΕ και η Γερμανία υποτίθεται ότι βάδιζαν σταθερά προς το μηδενικό ισοζύγιο εκπομπών.
Σήμερα, όμως, η Γερμανία επενδύει στο LNG μακροπρόθεσμα, χτίζοντας τερματικούς σταθμούς με στόχο εισαγωγές άνω των 70 εκατ. τόνων ετησίως — συμπεριλαμβανομένων και ποσοτήτων από τη Ρωσία.
Το Reuters δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα μια συνολική εικόνα των προσπαθειών της Γερμανίας να ενισχύσει τις εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου, ώστε να αντικαταστήσει τις ροές από τη Ρωσία μέσω του κατεστραμμένου Nord Stream και της ουκρανικής διαδρομής, η οποία έκλεισε όταν η κυβέρνηση Ζελένσκι δεν ανανέωσε τη συμφωνία διέλευσης με τη Gazprom που είχε λήξει πέρυσι.
Πέρα από το LNG, η Γερμανία έχει πρόσβαση σε νορβηγικό αέριο μέσω του ευρωπαϊκού δικτύου αγωγών και θεωρητικά σε αζέρικο αέριο μέσω Τουρκίας και Ιταλίας κατά μήκος του Νότιου Διαδρόμου.
Μέχρι σήμερα, η Γερμανία διαθέτει πέντε τερματικούς σταθμούς εισαγωγής LNG με πλωτές μονάδες αποθήκευσης και επανααεριοποίησης.
Δεν λειτουργούν ακόμη όλοι, αλλά όταν αυτό συμβεί, θα προσφέρουν στη μεγαλύτερη καταναλώτρια αερίου της ΕΕ εισαγωγική ικανότητα 70,7 εκατ. τόνων LNG ετησίως έως το 2030.
Τέταρτος μεγαλύτερος εισαγωγέας LNG
Αυτό θα καταστήσει τη Γερμανία την τέταρτη μεγαλύτερη εισαγωγέα LNG παγκοσμίως, πίσω από Νότια Κορέα, Κίνα και Ιαπωνία. Θα επιβεβαιώσει επίσης ότι η ώθηση προς το net-zero ήταν καταδικασμένη από την αρχή, αφού, όσες ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά κι αν εγκατασταθούν, η χώρα εξακολουθεί να χρειάζεται μεγάλες ποσότητες αερίου.
Για να είμαστε δίκαιοι, η Γερμανία πέτυχε έναν στόχο που είχε θέσει το 2022 – τη μείωση της κατανάλωσης φυσικού αερίου.
Η πτώση αυτή, όμως, δεν οφείλεται ούτε σε μεγαλύτερη ενεργειακή αποδοτικότητα ούτε σε ραγδαία στροφή προς εναλλακτικές πηγές ενέργειας, αλλά στη συρρίκνωση της βιομηχανικής δραστηριότητας, η οποία επιβραδύνεται επειδή το διαθέσιμο αέριο παραμένει ακριβό.
Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, εκτός κι αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για μια μελλοντική υπερπροσφορά LNG. Το LNG ανέκαθεν διαπραγματευόταν σε υψηλότερη τιμή από το αέριο αγωγών, καθώς η παραγωγή του απαιτεί πολύ πιο σύνθετη διαδικασία.
Στην spot αγορά είναι ακόμη ακριβότερο — γι’ αυτό και η Γερμανία αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει από μια παλαιότερη υπόσχεση να μην υπογράψει ποτέ ξανά μακροπρόθεσμες συμβάσεις προμήθειας αερίου.
Εκείνη την περίοδο, το όραμα μιας Γερμανίας που θα τροφοδοτείται αποκλειστικά από ήλιο και άνεμο έμοιαζε εφικτό. Τελικά δεν ήταν, και οι μακροπρόθεσμες συμφωνίες επέστρεψαν.
Εξαιτίας αυτών των μακροπρόθεσμων συμβολαίων, η Γερμανία σχεδιάζει να συνεχίσει την ενίσχυση της εισαγωγικής της ικανότητας. Ένα έργο στη Βαλτική, για παράδειγμα, προβλέπεται να διαθέτει δυνατότητα επαναεριοποίησης 13,5 δισ. κυβικών μέτρων έως το 2027.
Μετά από αυτό, ο σταθμός στο Mukran θα μπορούσε να αποκτήσει άλλες 5 δισ. κυβικά μέτρα ετησίως, σύμφωνα με τα σχέδια της Deutsche ReGas.
Ένας άλλος σταθμός, στο Wilhelmshaven, προετοιμάζεται για μελλοντικές εναλλακτικές χρήσεις.
Η Uniper, που κατασκεύασε την πρώτη FSRU της Γερμανίας εκεί το 2022, σχεδιάζει εγκατάσταση εισαγωγής αμμωνίας και αιολικό πάρκο 200 MW για παραγωγή πράσινου υδρογόνου.
Η Γερμανία δεν εγκαταλείπει εύκολα το όραμα του net-zero, ανεξάρτητα από πόσους τερματικούς σταθμούς LNG θα χρειαστεί να χτίσει για να κρατήσει αναμμένα τα φώτα και σε λειτουργία τα εργοστάσια.
Την ίδια στιγμή, υποστηρικτές της ενεργειακής μετάβασης υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη έχει ήδη υπερβολική εισαγωγική ικανότητα σε LNG, η οποία θα καταστεί αχρησιμοποίητη καθώς η ζήτηση για αέριο θα υποχωρεί υπό το βάρος της αυξανόμενης παραγωγής από αιολικά και φωτοβολταϊκά.
Αυτό υποστηρίζει πρόσφατα και το Institute for Energy Economics and Financial Analysis, σημειώνοντας ότι η ανάπτυξη νέων τερματικών έχει επιβραδυνθεί από το 2022. Φυσικά, αυτό είναι λογικό, καθώς καμία χώρα δεν μπορεί να συνεχίζει να κατασκευάζει νέους σταθμούς επ’ αόριστον.
Παρ’ όλα αυτά, το επιχείρημα οργανισμών όπως η IEEFA είναι ότι η ενεργειακή μετάβαση θα εξαφανίσει τελικά τη ζήτηση για αέριο, αφήνοντας πίσω υποδομές που κόστισαν δισεκατομμύρια.
Πριν όμως συμβεί αυτό, τα δισεκατομμύρια θα κατευθυνθούν δυτικά, καθώς η Ευρώπη αναδεικνύεται στον μεγαλύτερο αγοραστή αμερικανικού LNG — και μάλιστα μέσω πολυετών συμβολαίων.
Το Energy Intelligence ανέφερε αυτή την εβδομάδα ότι ορισμένες από τις συμφωνίες που υπογράφουν ευρωπαϊκές εταιρείες ενέργειας με παραγωγούς και εμπόρους LNG έχουν διάρκεια έως και 25 χρόνια, με δυνατότητα μεταπώλησης των φορτίων αν η ζήτηση μειωθεί.
Προς το παρόν, οι όγκοι αυτοί είναι απαραίτητοι. Οι εξαγωγές αμερικανικού LNG προς την Ευρώπη εκτοξεύτηκαν τους τελευταίους μήνες, καθώς η ήπειρος σπεύδει να γεμίσει τα αποθέματα πριν από τη χειμερινή αιχμή ζήτησης.
Τον Οκτώβριο, οι ροές έφτασαν σε ιστορικό υψηλό 10,7 εκατ. τόνων, από 8,66 εκατ. τόνους τον προηγούμενο μήνα.
Η Ευρώπη — και η Γερμανία — χρειάζονται αέριο. Αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το έχουν μέσω αγωγών, θα χρειαστούν όσα τερματικά επανααεριοποίησης μπορούν να κατασκευάσουν.
www.worldenergynews.gr
Το κενό θα καλυπτόταν προσωρινά με LNG, καθώς η ΕΕ και η Γερμανία υποτίθεται ότι βάδιζαν σταθερά προς το μηδενικό ισοζύγιο εκπομπών.
Σήμερα, όμως, η Γερμανία επενδύει στο LNG μακροπρόθεσμα, χτίζοντας τερματικούς σταθμούς με στόχο εισαγωγές άνω των 70 εκατ. τόνων ετησίως — συμπεριλαμβανομένων και ποσοτήτων από τη Ρωσία.
Το Reuters δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα μια συνολική εικόνα των προσπαθειών της Γερμανίας να ενισχύσει τις εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου, ώστε να αντικαταστήσει τις ροές από τη Ρωσία μέσω του κατεστραμμένου Nord Stream και της ουκρανικής διαδρομής, η οποία έκλεισε όταν η κυβέρνηση Ζελένσκι δεν ανανέωσε τη συμφωνία διέλευσης με τη Gazprom που είχε λήξει πέρυσι.
Πέρα από το LNG, η Γερμανία έχει πρόσβαση σε νορβηγικό αέριο μέσω του ευρωπαϊκού δικτύου αγωγών και θεωρητικά σε αζέρικο αέριο μέσω Τουρκίας και Ιταλίας κατά μήκος του Νότιου Διαδρόμου.
Μέχρι σήμερα, η Γερμανία διαθέτει πέντε τερματικούς σταθμούς εισαγωγής LNG με πλωτές μονάδες αποθήκευσης και επανααεριοποίησης.
Δεν λειτουργούν ακόμη όλοι, αλλά όταν αυτό συμβεί, θα προσφέρουν στη μεγαλύτερη καταναλώτρια αερίου της ΕΕ εισαγωγική ικανότητα 70,7 εκατ. τόνων LNG ετησίως έως το 2030.
Τέταρτος μεγαλύτερος εισαγωγέας LNG
Αυτό θα καταστήσει τη Γερμανία την τέταρτη μεγαλύτερη εισαγωγέα LNG παγκοσμίως, πίσω από Νότια Κορέα, Κίνα και Ιαπωνία. Θα επιβεβαιώσει επίσης ότι η ώθηση προς το net-zero ήταν καταδικασμένη από την αρχή, αφού, όσες ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά κι αν εγκατασταθούν, η χώρα εξακολουθεί να χρειάζεται μεγάλες ποσότητες αερίου.
Για να είμαστε δίκαιοι, η Γερμανία πέτυχε έναν στόχο που είχε θέσει το 2022 – τη μείωση της κατανάλωσης φυσικού αερίου.
Η πτώση αυτή, όμως, δεν οφείλεται ούτε σε μεγαλύτερη ενεργειακή αποδοτικότητα ούτε σε ραγδαία στροφή προς εναλλακτικές πηγές ενέργειας, αλλά στη συρρίκνωση της βιομηχανικής δραστηριότητας, η οποία επιβραδύνεται επειδή το διαθέσιμο αέριο παραμένει ακριβό.
Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, εκτός κι αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για μια μελλοντική υπερπροσφορά LNG. Το LNG ανέκαθεν διαπραγματευόταν σε υψηλότερη τιμή από το αέριο αγωγών, καθώς η παραγωγή του απαιτεί πολύ πιο σύνθετη διαδικασία.
Στην spot αγορά είναι ακόμη ακριβότερο — γι’ αυτό και η Γερμανία αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει από μια παλαιότερη υπόσχεση να μην υπογράψει ποτέ ξανά μακροπρόθεσμες συμβάσεις προμήθειας αερίου.
Εκείνη την περίοδο, το όραμα μιας Γερμανίας που θα τροφοδοτείται αποκλειστικά από ήλιο και άνεμο έμοιαζε εφικτό. Τελικά δεν ήταν, και οι μακροπρόθεσμες συμφωνίες επέστρεψαν.
Εξαιτίας αυτών των μακροπρόθεσμων συμβολαίων, η Γερμανία σχεδιάζει να συνεχίσει την ενίσχυση της εισαγωγικής της ικανότητας. Ένα έργο στη Βαλτική, για παράδειγμα, προβλέπεται να διαθέτει δυνατότητα επαναεριοποίησης 13,5 δισ. κυβικών μέτρων έως το 2027.
Μετά από αυτό, ο σταθμός στο Mukran θα μπορούσε να αποκτήσει άλλες 5 δισ. κυβικά μέτρα ετησίως, σύμφωνα με τα σχέδια της Deutsche ReGas.
Ένας άλλος σταθμός, στο Wilhelmshaven, προετοιμάζεται για μελλοντικές εναλλακτικές χρήσεις.
Η Uniper, που κατασκεύασε την πρώτη FSRU της Γερμανίας εκεί το 2022, σχεδιάζει εγκατάσταση εισαγωγής αμμωνίας και αιολικό πάρκο 200 MW για παραγωγή πράσινου υδρογόνου.
Η Γερμανία δεν εγκαταλείπει εύκολα το όραμα του net-zero, ανεξάρτητα από πόσους τερματικούς σταθμούς LNG θα χρειαστεί να χτίσει για να κρατήσει αναμμένα τα φώτα και σε λειτουργία τα εργοστάσια.
Την ίδια στιγμή, υποστηρικτές της ενεργειακής μετάβασης υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη έχει ήδη υπερβολική εισαγωγική ικανότητα σε LNG, η οποία θα καταστεί αχρησιμοποίητη καθώς η ζήτηση για αέριο θα υποχωρεί υπό το βάρος της αυξανόμενης παραγωγής από αιολικά και φωτοβολταϊκά.
Αυτό υποστηρίζει πρόσφατα και το Institute for Energy Economics and Financial Analysis, σημειώνοντας ότι η ανάπτυξη νέων τερματικών έχει επιβραδυνθεί από το 2022. Φυσικά, αυτό είναι λογικό, καθώς καμία χώρα δεν μπορεί να συνεχίζει να κατασκευάζει νέους σταθμούς επ’ αόριστον.
Παρ’ όλα αυτά, το επιχείρημα οργανισμών όπως η IEEFA είναι ότι η ενεργειακή μετάβαση θα εξαφανίσει τελικά τη ζήτηση για αέριο, αφήνοντας πίσω υποδομές που κόστισαν δισεκατομμύρια.
Πριν όμως συμβεί αυτό, τα δισεκατομμύρια θα κατευθυνθούν δυτικά, καθώς η Ευρώπη αναδεικνύεται στον μεγαλύτερο αγοραστή αμερικανικού LNG — και μάλιστα μέσω πολυετών συμβολαίων.
Το Energy Intelligence ανέφερε αυτή την εβδομάδα ότι ορισμένες από τις συμφωνίες που υπογράφουν ευρωπαϊκές εταιρείες ενέργειας με παραγωγούς και εμπόρους LNG έχουν διάρκεια έως και 25 χρόνια, με δυνατότητα μεταπώλησης των φορτίων αν η ζήτηση μειωθεί.
Προς το παρόν, οι όγκοι αυτοί είναι απαραίτητοι. Οι εξαγωγές αμερικανικού LNG προς την Ευρώπη εκτοξεύτηκαν τους τελευταίους μήνες, καθώς η ήπειρος σπεύδει να γεμίσει τα αποθέματα πριν από τη χειμερινή αιχμή ζήτησης.
Τον Οκτώβριο, οι ροές έφτασαν σε ιστορικό υψηλό 10,7 εκατ. τόνων, από 8,66 εκατ. τόνους τον προηγούμενο μήνα.
Η Ευρώπη — και η Γερμανία — χρειάζονται αέριο. Αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το έχουν μέσω αγωγών, θα χρειαστούν όσα τερματικά επανααεριοποίησης μπορούν να κατασκευάσουν.
www.worldenergynews.gr
