Σε μια νέα ιδέα για τη χρηματοδότηση πληρωμών ζημιών αναφέρεται το Bloomberg Green
Το μεγαλύτερο επίτευγμα στην ετήσια σύνοδο κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για το κλίμα πέρυσι ήταν η δέσμευση για τη δημιουργία ενός ταμείου που θα αποζημίωνε τους φτωχότερους για την καταστροφή που προκλήθηκε από την υπερθέρμανση του πλανήτη και ένα από τα ερωτήματα στην επερχόμενη σύνοδο κορυφής της COP28 θα είναι πώς να προστίθενται χρήματα σε αυτό το νέο ταμείο ζημιών και καταστροφών, όπως γράφει ο Akshat Rathi στο Bloomberg Green.
Το ιστορικο προηγούμενο
Εάν η ιστορία είναι οποιοσδήποτε οδηγός, θα είναι δύσκολο να λυθεί το πρόβλημα.
Το 2009, οι πλούσιες χώρες υποσχέθηκαν να παρέχουν 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε φτωχές χώρες για να χρηματοδοτήσουν έργα που μειώνουν τις εκπομπές και αποφεύγουν τις κλιματικές επιπτώσεις.
Μέχρι το 2020, η προθεσμία για την επίτευξη αυτού του ποσού, το ποσό που μεταφέρθηκε εκείνο το έτος ήταν μόλις 83 δισεκατομμύρια δολάρια.
Και το μεγαλύτερο μέρος αυτού του συνόλου προήλθε με τη μορφή δανείων και όχι επιχορηγήσεων, σύμφωνα με έκθεση της Oxfam που δημοσιεύθηκε αυτήν την εβδομάδα.
Ο Avinash Persaud, οικονομολόγος των Μπαρμπάντος, ο οποίος είναι ο ειδικός απεσταλμένος του νησιωτικού έθνους για επενδύσεις και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, λέει ότι μια δημιουργική λύση κερδίζει έδαφος η οποία έχει τις ρίζες της σε μια πιο επιτυχημένη ιστορία μεταφοράς πλούτου από εκπομπούς στα θύματα.
Θέλει να επιβάλει ένα μικρό τέλος στους παγκόσμιους αγοραστές πετρελαίου για να χρηματοδοτηθούν πληρωμές για ζημίες και καταστροφές στις φτωχές χώρες που πλήττονται από πλημμύρες, πυρκαγιές, καταιγίδες και κύματα καύσωνα.
Η βάση της πρότασης
Η πρόταση βασίζεται στο πρότυπο των Διεθνών Ταμείων Αποζημίωσης Ρύπανσης από Πετρέλαιο (IOPC), τα οποία χρονολογούνται από το 1971 και συνεχίζουν να λειτουργούν σήμερα.
Τα ταμεία λειτουργούν χρεώνοντας ένα πολύ μικρό τέλος σε περισσότερες από 120 χώρες μέλη για κάθε βαρέλι πετρελαίου που εισάγουν μόνο όταν τα δοχεία πρέπει να αναπληρωθούν.
Εάν υπάρξει ποτέ πετρελαιοκηλίδα οπουδήποτε στον κόσμο, τα κεφάλαια των IOPC μπορούν να διατεθούν για δαπάνες καθαρισμού έως και 250 εκατομμυρίων δολαρίων (με ορισμένες χώρες να πληρώνουν επιπλέον για προστασία έως και 1 δισεκατομμύριο δολάρια).
«Ο κόσμος περίμενε δεκαετίες για ένα ταμείο απωλειών και ζημιών», λέει ο Persaud, αντίθετα, ο μηχανισμός των IOPC εμφανίστηκε «σε λίγα μόλις χρόνια».
Τα κεφάλαια του IOPC δημιουργήθηκαν αφού το λιβεριανό δεξαμενόπλοιο Torrey Canyon χτύπησε σε βράχο το 1967 στο δρόμο του προς το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτή η πετρελαιοκηλίδα προκάλεσε ρύπανση τόσο στις βρετανικές όσο και στις γαλλικές ακτές που απαιτούσε μια δαπανηρή επιχείρηση καθαρισμού.
Σε περισσότερα από 50 χρόνια ύπαρξης, η IOPC έχει αντιμετωπίσει περισσότερα από 150 περιστατικά και έχει πληρώσει 750 εκατομμύρια λίρες (930 εκατομμύρια δολάρια).
Και ο αριθμός των ετήσιων πετρελαιοκηλίδων που απαιτούν την παρέμβαση κεφαλαίων των IOPC μειώνεται εδώ και δεκαετίες.
Το δοκιμαστικό μπαλόνι του Persaud είναι μέρος της τελευταίας προσπάθειας επαναφοράς της συζήτησης για τη χρηματοδότηση του κλίματος υπό την ηγεσία της πρωθυπουργού των Μπαρμπάντος Mia Mottley.
Ξεκίνησε την πρωτοβουλία Bridgetown πέρυσι για να αναθεωρήσει την παγκόσμια χρηματοοικονομική αρχιτεκτονική για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη ανισότητα, την κλιματική αλλαγή και την απώλεια της βιοποικιλότητας.
Σε μια σύνοδο κορυφής στο Παρίσι αργότερα τον Ιούνιο, μαζί με τον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron, η Mottley ελπίζει να πείσει τις πλουσιότερες χώρες να υποστηρίξουν μια σειρά πρωτοβουλιών με στόχο τη μεταρρύθμιση των υφιστάμενων πολυμερών τραπεζών ανάπτυξης (MDBs), όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. για την αντιμετώπιση των μεγαλύτερων προβλημάτων του σήμερα.
Ορισμένες από αυτές τις απαιτήσεις ορίζονται σε ένα ακυκλοφόρητο έγγραφο με τίτλο «Bridgetown 2.0», το οποίο έχει εξεταστεί από το Bloomberg Green.
Καλεί το ΔΝΤ να δημιουργήσει εγγυήσεις συναλλάγματος αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, οι οποίες θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε δαπάνες για έργα που μειώνουν τις εκπομπές άνθρακα.
Στοχεύει επίσης στην ενίσχυση του δανεισμού από τα MDB, τα οποία σύμφωνα με την πρόταση θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν 500 δισεκατομμύρια δολάρια για να δαπανηθούν σε Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης που υποστηρίζονται από τον ΟΗΕ και άλλα 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για απώλεια και ζημιά του κλίματος θα συμφωνηθούν μέσω «φόρων, τελών ή άλλων πηγών», σύμφωνα με το έγγραφο.
Επιχορηγήσεις όχι δάνεια
Όλα τα χρήματα για απώλειες και ζημιές θα πρέπει να δοθούν με τη μορφή επιχορηγήσεων, υποστηρίζει ο Persaud, και δεν υπάρχουν πολλά χρήματα για να γίνει αυτό αυτή τη στιγμή.
Το συνολικό ποσό που δίνουν οι πλούσιες χώρες για να πληρώσουν για όλη την αναπτυξιακή βοήθεια στο εξωτερικό ανέρχεται σε περίπου 200 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Παρά την αισιοδοξία του Persaud ότι η υποστήριξη αυξάνεται για ένα παγκόσμιο τέλος στις εισαγωγές πετρελαίου για την αντιμετώπιση των κλιματικών ζημιών, ο άνθρωπος που επέβλεπε τα IOPC για δεκαετίες είναι λιγότερο πεπεισμένος: «Αν υπάρχει πολιτική βούληση για μια τέτοια ιδέα, μπορεί να γίνει», λέει ο Måns Jacobsson, διευθυντής των IOPC μεταξύ 1985 - 2006, «αλλά αμφιβάλλω ότι υπάρχει πολιτική βούληση».
Οι χώρες που εισάγουν το περισσότερο πετρέλαιο θα πρέπει να έχουν τη μεγαλύτερη συνεισφορά στο ταμείο, πράγμα που σημαίνει ότι μια χώρα όπως η Ινδία, η οποία είναι ευάλωτη στην κλιματική αλλαγή αλλά πολύ λιγότερο ιστορικά υπεύθυνη για το πρόβλημα από τις ΗΠΑ, θα έπρεπε να πληρώσει πολύ περισσότερα από ένα έθνος εξαγωγής ενέργειας*.
Ο Persaud λέει ότι η χρέωση για τις εισαγωγές πετρελαίου δεν θα είναι ο μόνος τρόπος για να καλυφθεί το ταμείο ζημιών και καταστροφών.
Μια άλλη ιδέα, που διατυπώθηκε από τις Νήσους Μάρσαλ το 2021, είναι ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (IMO) να επιβάλει 100 δολάρια ανά τόνο διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται από τον παγκόσμιο ναυτιλιακό στόλο - μια πολιτική που ο οργανισμός έχει αντιμετωπίσει αυξανόμενη πίεση να υιοθετήσει για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Το κλιματικό πρόβλημα είναι πλέον ξεκάθαρα οικονομικό πρόβλημα και καθώς οι επιπτώσεις αυξάνονται, τα χρηματικά ποσά που επενδύονται σε λύσεις θα αυξάνονται και το ίδιο θα αυξάνονται και οι εκκλήσεις για αποζημίωση, αυτό είναι ήδη ξεκάθαρο από την πρώτη ημέρα των δηλώσεων από τις χώρες που συναντώνται στη Βόννη της Γερμανίας αυτή την εβδομάδα, σε ένα προοίμιο για τον καθορισμό της ατζέντας για το COP28 στο Ντουμπάι στα τέλη Νοεμβρίου.
* (Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ δεν είναι μέλος των ταμείων IOPC· δημιούργησαν τον δικό τους μηχανισμό απόκρισης στον νόμο περί ρύπανσης από πετρέλαιο μετά τη μεγάλη πετρελαιοκηλίδα της Exxon Valdez το 1989.)
www.worldenergynews.gr
Το ιστορικο προηγούμενο
Εάν η ιστορία είναι οποιοσδήποτε οδηγός, θα είναι δύσκολο να λυθεί το πρόβλημα.
Το 2009, οι πλούσιες χώρες υποσχέθηκαν να παρέχουν 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε φτωχές χώρες για να χρηματοδοτήσουν έργα που μειώνουν τις εκπομπές και αποφεύγουν τις κλιματικές επιπτώσεις.
Μέχρι το 2020, η προθεσμία για την επίτευξη αυτού του ποσού, το ποσό που μεταφέρθηκε εκείνο το έτος ήταν μόλις 83 δισεκατομμύρια δολάρια.
Και το μεγαλύτερο μέρος αυτού του συνόλου προήλθε με τη μορφή δανείων και όχι επιχορηγήσεων, σύμφωνα με έκθεση της Oxfam που δημοσιεύθηκε αυτήν την εβδομάδα.
Ο Avinash Persaud, οικονομολόγος των Μπαρμπάντος, ο οποίος είναι ο ειδικός απεσταλμένος του νησιωτικού έθνους για επενδύσεις και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, λέει ότι μια δημιουργική λύση κερδίζει έδαφος η οποία έχει τις ρίζες της σε μια πιο επιτυχημένη ιστορία μεταφοράς πλούτου από εκπομπούς στα θύματα.
Θέλει να επιβάλει ένα μικρό τέλος στους παγκόσμιους αγοραστές πετρελαίου για να χρηματοδοτηθούν πληρωμές για ζημίες και καταστροφές στις φτωχές χώρες που πλήττονται από πλημμύρες, πυρκαγιές, καταιγίδες και κύματα καύσωνα.
Η βάση της πρότασης
Η πρόταση βασίζεται στο πρότυπο των Διεθνών Ταμείων Αποζημίωσης Ρύπανσης από Πετρέλαιο (IOPC), τα οποία χρονολογούνται από το 1971 και συνεχίζουν να λειτουργούν σήμερα.
Τα ταμεία λειτουργούν χρεώνοντας ένα πολύ μικρό τέλος σε περισσότερες από 120 χώρες μέλη για κάθε βαρέλι πετρελαίου που εισάγουν μόνο όταν τα δοχεία πρέπει να αναπληρωθούν.
Εάν υπάρξει ποτέ πετρελαιοκηλίδα οπουδήποτε στον κόσμο, τα κεφάλαια των IOPC μπορούν να διατεθούν για δαπάνες καθαρισμού έως και 250 εκατομμυρίων δολαρίων (με ορισμένες χώρες να πληρώνουν επιπλέον για προστασία έως και 1 δισεκατομμύριο δολάρια).
«Ο κόσμος περίμενε δεκαετίες για ένα ταμείο απωλειών και ζημιών», λέει ο Persaud, αντίθετα, ο μηχανισμός των IOPC εμφανίστηκε «σε λίγα μόλις χρόνια».
Τα κεφάλαια του IOPC δημιουργήθηκαν αφού το λιβεριανό δεξαμενόπλοιο Torrey Canyon χτύπησε σε βράχο το 1967 στο δρόμο του προς το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτή η πετρελαιοκηλίδα προκάλεσε ρύπανση τόσο στις βρετανικές όσο και στις γαλλικές ακτές που απαιτούσε μια δαπανηρή επιχείρηση καθαρισμού.
Σε περισσότερα από 50 χρόνια ύπαρξης, η IOPC έχει αντιμετωπίσει περισσότερα από 150 περιστατικά και έχει πληρώσει 750 εκατομμύρια λίρες (930 εκατομμύρια δολάρια).
Και ο αριθμός των ετήσιων πετρελαιοκηλίδων που απαιτούν την παρέμβαση κεφαλαίων των IOPC μειώνεται εδώ και δεκαετίες.
Το δοκιμαστικό μπαλόνι του Persaud είναι μέρος της τελευταίας προσπάθειας επαναφοράς της συζήτησης για τη χρηματοδότηση του κλίματος υπό την ηγεσία της πρωθυπουργού των Μπαρμπάντος Mia Mottley.
Ξεκίνησε την πρωτοβουλία Bridgetown πέρυσι για να αναθεωρήσει την παγκόσμια χρηματοοικονομική αρχιτεκτονική για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη ανισότητα, την κλιματική αλλαγή και την απώλεια της βιοποικιλότητας.
Σε μια σύνοδο κορυφής στο Παρίσι αργότερα τον Ιούνιο, μαζί με τον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron, η Mottley ελπίζει να πείσει τις πλουσιότερες χώρες να υποστηρίξουν μια σειρά πρωτοβουλιών με στόχο τη μεταρρύθμιση των υφιστάμενων πολυμερών τραπεζών ανάπτυξης (MDBs), όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. για την αντιμετώπιση των μεγαλύτερων προβλημάτων του σήμερα.
Ορισμένες από αυτές τις απαιτήσεις ορίζονται σε ένα ακυκλοφόρητο έγγραφο με τίτλο «Bridgetown 2.0», το οποίο έχει εξεταστεί από το Bloomberg Green.
Καλεί το ΔΝΤ να δημιουργήσει εγγυήσεις συναλλάγματος αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, οι οποίες θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε δαπάνες για έργα που μειώνουν τις εκπομπές άνθρακα.
Στοχεύει επίσης στην ενίσχυση του δανεισμού από τα MDB, τα οποία σύμφωνα με την πρόταση θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν 500 δισεκατομμύρια δολάρια για να δαπανηθούν σε Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης που υποστηρίζονται από τον ΟΗΕ και άλλα 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για απώλεια και ζημιά του κλίματος θα συμφωνηθούν μέσω «φόρων, τελών ή άλλων πηγών», σύμφωνα με το έγγραφο.
Επιχορηγήσεις όχι δάνεια
Όλα τα χρήματα για απώλειες και ζημιές θα πρέπει να δοθούν με τη μορφή επιχορηγήσεων, υποστηρίζει ο Persaud, και δεν υπάρχουν πολλά χρήματα για να γίνει αυτό αυτή τη στιγμή.
Το συνολικό ποσό που δίνουν οι πλούσιες χώρες για να πληρώσουν για όλη την αναπτυξιακή βοήθεια στο εξωτερικό ανέρχεται σε περίπου 200 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Παρά την αισιοδοξία του Persaud ότι η υποστήριξη αυξάνεται για ένα παγκόσμιο τέλος στις εισαγωγές πετρελαίου για την αντιμετώπιση των κλιματικών ζημιών, ο άνθρωπος που επέβλεπε τα IOPC για δεκαετίες είναι λιγότερο πεπεισμένος: «Αν υπάρχει πολιτική βούληση για μια τέτοια ιδέα, μπορεί να γίνει», λέει ο Måns Jacobsson, διευθυντής των IOPC μεταξύ 1985 - 2006, «αλλά αμφιβάλλω ότι υπάρχει πολιτική βούληση».
Οι χώρες που εισάγουν το περισσότερο πετρέλαιο θα πρέπει να έχουν τη μεγαλύτερη συνεισφορά στο ταμείο, πράγμα που σημαίνει ότι μια χώρα όπως η Ινδία, η οποία είναι ευάλωτη στην κλιματική αλλαγή αλλά πολύ λιγότερο ιστορικά υπεύθυνη για το πρόβλημα από τις ΗΠΑ, θα έπρεπε να πληρώσει πολύ περισσότερα από ένα έθνος εξαγωγής ενέργειας*.
Ο Persaud λέει ότι η χρέωση για τις εισαγωγές πετρελαίου δεν θα είναι ο μόνος τρόπος για να καλυφθεί το ταμείο ζημιών και καταστροφών.
Μια άλλη ιδέα, που διατυπώθηκε από τις Νήσους Μάρσαλ το 2021, είναι ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (IMO) να επιβάλει 100 δολάρια ανά τόνο διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται από τον παγκόσμιο ναυτιλιακό στόλο - μια πολιτική που ο οργανισμός έχει αντιμετωπίσει αυξανόμενη πίεση να υιοθετήσει για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Το κλιματικό πρόβλημα είναι πλέον ξεκάθαρα οικονομικό πρόβλημα και καθώς οι επιπτώσεις αυξάνονται, τα χρηματικά ποσά που επενδύονται σε λύσεις θα αυξάνονται και το ίδιο θα αυξάνονται και οι εκκλήσεις για αποζημίωση, αυτό είναι ήδη ξεκάθαρο από την πρώτη ημέρα των δηλώσεων από τις χώρες που συναντώνται στη Βόννη της Γερμανίας αυτή την εβδομάδα, σε ένα προοίμιο για τον καθορισμό της ατζέντας για το COP28 στο Ντουμπάι στα τέλη Νοεμβρίου.
* (Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ δεν είναι μέλος των ταμείων IOPC· δημιούργησαν τον δικό τους μηχανισμό απόκρισης στον νόμο περί ρύπανσης από πετρέλαιο μετά τη μεγάλη πετρελαιοκηλίδα της Exxon Valdez το 1989.)
www.worldenergynews.gr
