Σχετικά Άρθρα
Kοινή δήλωση Βαρθολομαίου και Πάπα - Σαφής επιθυμία για κοινή ημερομηνία εορτασμού της Ανάστασης
Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου.
Κάποια μέρα μάλιστα, που βρίσκονταν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και… τους είπε «ίδε ο αμνός τού Θεού ο αίρων τήν αμαρτίαν τού κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.
Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο. Μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Στην συνέχεια κήρυξε σε Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.
Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς.
Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ.
Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον εργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.
Τα Τίμια Λείψανα και η Αγία Κάρα
Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν.
Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το ‘θαψαν με μεγάλες τιμές.
Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.
Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.
Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.
Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του.
Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.
Τα θαύματα στην Κύπρο
Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο.
Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ’ ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος.
Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό.
Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που ‘ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ’ ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό.
Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε.
Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ’ ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ’ εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα.
Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε.
Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου. Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι.
Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ’ την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ’ αυτόν το φως του που ποθούσε;
Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ’ τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!
Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν.
Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί.
Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα.
Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.
Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα.
Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ’ όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.
Εορτολόγιο: Ανδρέας, Αντρέας, Ανδρίκος, Αντρίκος, Ανδριάνα, Ανδρούλα, Ανδριανή, Αντριάννα.
Ανάλυση ονόματος:
ΑΝΔΡΕΑΣ: (από το ανήρ) = ο ανδρείος, ο γενναίος.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’.
Ως των Αποστόλων Πρωτόκλητος, και του Κορυφαίου αυτάδελφος, τω Δεσπότη των όλων Ανδρέα ικέτευε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταίς ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
Πηγή: BΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
«Ευρήκαμεν τον Μεσσία». Σχόλιο στον άγιο απόστολο Ανδρέα τον πρωτόκλητο - ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ
Αρχιμανδρίτης Παύλος Δημητρακόπουλος, Θεολόγος -Συγγραφεύς
Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος, του οποίου τον βίο, το ιεραποστολικό έργο και το μαρτύριο με καύχηση προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση σε όλους μας η Εκκλησία. Με την ευκαιρία, λοιπόν, της σημερινής ημέρας που εορτάζουμε τη μνήμη του, θα αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία από το βίο και το μαρτύριό του προς δόξαν του άγιου και ωφέλεια όλων μας.
O Απόστολος Ανδρέας ήταν, σύμφωνα με τις ευαγγελικές διηγήσεις, αδελφός του Σίμωνος Πέτρου και αμφότεροι υιοί του Ιωνά, και της Ιωάννας. Γεννήθηκε στη πόλη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, η οποία βρισκόταν κτισμένη κοντά στη λίμνη της Γεννησαρέτ στο βοριοδυτικό άκρο της. Ήταν ψαράς στο επάγγελμα, όπως και ο αδελφός του και με το ψαροκάϊκο που είχαν αγωνίζονταν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα πορς το ζήν. Τον διέκρινε βαθιά πίστη στο Θεό, μελετούσε την Παλαιά Διαθήκη και τους προφήτες και όσα αυτοί προανήγγειλαν περί του Μεσσίου, την έλευση του οποίου περίμενε με πολλή λαχτάρα.
Όταν ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος εμφανίστηκε στο δημόσιο κήρυγμά του, ο Ανδρέας προσκολλήθηκε σ’ αυτόν και έγινε μαθητής του μαζί με τον Πέτρο. Φαίνεται ότι ήταν παρών όταν ο Πρόδρομος έδειξε με το δάκτυλό του τον Κύριο και είπε: «ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου», προτρέποντάς τον έτσι να ακολουθήσει τον Χριστό. Αυτός πρώτος, (εξ ου και πρωτόκλητος), μαζί με τον Ιωάννη αξιώνεται να έχει την πρώτη γνωριμία και συνομιλία με τον Ιησού, προτού ακόμη αυτός αρχίσει το δημόσιο έργο του στη Γαλιλαία, ενώ δηλαδή βρισκόταν στην περίχωρο του Ιορδάνη. Η πρώτη αυτή γνωριμία του με τον Ιησού εντυπωσίασε τόσο βαθιά τον Ανδρέα, ώστε ήταν αρκετή για να πιστεύσει ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, για τον οποίο ομίλησαν οι προφήτες. Γι’ αυτό και στη συνέχεια έσπευσε αμέσως να γνωστοποιήσει το γεγονός στον Πέτρο και να τον φέρει στον Ιησού.
Του είπε: «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Ευρήκαμε αυτόν που με λαχτάρα περιμέναμε, αυτόν για τον οποίο ομίλησαν οι προφήτες. Όταν αργότερα ο Ιησούς ήλθε στη Γαλιλαία και κάλεσε τα δύο αδέλφια να τον ακολουθήσουν, αυτοί, αφού εγκατέλειψαν τα πάντα, βάρκες, δίχτυα, γονείς, φίλους συγγενείς, οριστικά πλέον τον ακολούθησαν, για να μαθητεύσουν επί τρία ολόκληρα χρόνια κοντά του.
Στις ευαγγελικές διηγήσεις τον συναντούμε σε δύο περιπτώσεις: α) στο θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, όταν παίρνει το λόγο για να πει, ότι υπάρχουν μόνο πέντε ψωμιά και δύο ψάρια διαθέσιμα, τα οποία είναι αδύνατον να επαρκέσουν για τόσο πολύ λαό, και β) όταν κάποιοι Έλληνες προσήλυτοι ζήτησαν να δουν τον Ιησού, τότε παρενέβησαν ο Ανδρέας με τον Φίλιππο για να διευκολύνουν την πρόσβασή τους προς Αυτόν.
Μετά την ανάσταση ο Ανδρέας είναι παρών και αυτόπτης μάρτυρας του αναστάντος Χριστού σε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες γίνεται λόγος στην Καινή Διαθήκη για τις εμφανίσεις του αναστάντος στους μαθητές, όπως επίσης και της αναλήψεώς του στο όρος των Ελαιών. Είναι παρών κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και δέχεται την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος μαζί με όλους τους μαθητές, όπως επίσης αργότερα, το 49 μ.Χ., στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων.
Για την παραπέρα ιεραποστολική δράση του αποστόλου τίποτε δε γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη. Από την Παράδοση όμως πληροφορούμαστε, ότι ο Ανδρέας εκήρυξε μαζί με τον Πέτρο και άλλους μαθητές στη Σινώπη του Ευξείνου Πόντου. Από την Σινώπη μαζί με τον Ματθία και άλλους μαθητές πήγαν στη Σαμψούντα, όπου ίδρυσαν τοπική Εκκλησία. Κατόπιν αφού περιόδευσε τον Πόντο, την Ιβηρία και τη χώρα των Πάρθων, επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα.
Στη δεύτερη περιοδεία του περιόδευσε και πάλι διάφορες επαρχίες της Μικράς Ασίας για να καταλήξει και πάλι στη Σινώπη. Αργότερα ήρθε στο Βυζάντιο, όπου ίδρυσε την τοπική Εκκλησία του Βυζαντίου και χειροτόνησε ως πρώτο επίσκοπό της τον Στάχυ, γι’ αυτό άλλωστε και η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δικαίως θεωρεί ως ιδρυτή της τον άγιο Ανδρέα. Από εκεί ήρθε στην Ελλάδα και κήρυξε σε διάφορες πόλεις της Θράκης, και της Μακεδονίας, για να καταλήξει στην Πάτρα, την οποία έκαμε κέντρο του ιεραποστολικού έργου του. Από εκεί εξορμούσε σε όλη τη δυτική Ελλάδα, όπου μετέστρεφε πλήθος Ιουδαίων και ειδωλολατρών, επιβεβαιώνοντας την αλήθεια του κηρύγματός του με πολλά θαύματα.
Στην Πάτρα την εποχή εκείνη ρωμαίος διοικητής ήταν ο ανθύπατος Λέσβιος, ο οποίος ήταν ανεκτικός στη δράση του Ανδρέα. Όχι όμως ο διάδοχός του ο Αιγεάτης, ο οποίος ήταν φανατικός ειδωλολάτρης. Αυτός εξαπέλυσε διωγμό εναντίον των χριστιανών με αφορμή την μεταστροφή της συζύγου του, Μαξιμίλλας, η οποία πίστεψε στο Χριστό ύστερα από θαυματουργική θεραπεία της από ανίατη αρρώστια. Τότε εκείνος συνέλαβε τον άγιο Ανδρέα, τον οποίο καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο, σε σταυρό σχήματος Χ., με το κεφάλι προς τα κάτω, την εποχή που αυτοκράτορας της Ρωμης ήταν ο Νέρωνας. Γι’ αυτό και ο τύπος αυτός του σταυρού καλείται «Σταυρός του Αγίου Ανδρέου».
Το τίμιο λείψανό του το έθαψε με τιμές ο πρώτος επίσκοπος Πατρών Στρατοκλής με τιμές. Τον 4ο αιώνα μεταφέρθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων, μαζί με τα τίμια λείψανα των άλλων Αποστόλων. Αργότερα κατά την 4η σταυροφορία, το 1204, όταν οι αντίχριστοι σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και την λεηλάτησαν, άρπαξαν το άγιο λείψανο του αγίου Ανδρέα μαζί με πολλά άλλα άγια λείψανα και το μετέφεραν στη Δύση. Το 1964 επέστρεψαν οι παπικοί την Τιμία Κάρα του στην Αποστολική Εκκλησία των Πατρών, η οποία βρίσκεται μέχρι σήμερα στον μεγαλοπρεπή ναό που έχτισαν οι Χριστιανοί της αχαϊκής πρωτεύουσας.
Στο ναό αυτό φυλάσσεται και τεμάχιο από το σταυρό, όπου μαρτύρησε ο άγιος Ανδρέας. Επίσης έξω από τον ναό σώζεται ένα αρχαιότατο πηγάδι, όπου υπήρχε και λειτουργούσε σκοταδιστικό μαντείο της «θεάς» Δήμητρας. Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση κήρυττε ο άγιος Ανδρέας, καταδεικνύοντας τις απάτες των αδίστακτων ειδωλολατρών ιερέων. Εκεί συνελήφθη και σταυρώθηκε. Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Νοεμβρίου σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο, κυρίως στην πόλη των Πατρών, αλλά και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πάμπολλα είναι τα θαύματα που έκανε ο άγιος, (τα οποία μπορεί να αναζητήσει, όποιος ενδιαφέρεται, στο συναξάρι του αγίου), τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον από τα χαριτόβρυτα άγια λείψανά του.
Όπως είπαμε και προηγουμένως όταν ο απόστολος Ανδρέας γνώρισε για πρώτη φορά τον Χριστό και πείσθηκε ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, έσπευσε αμέσως να γνωστοποιήσει το γεγονός στον Πέτρο και του είπε: «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Από τη στιγμή εκείνη ο Μεσσίας Χριστός έγινε το κέντρο της ζωής του, έγινε ο μεγάλος θησαυρός του, για χάρη του οποίου εγκατέλειψε τα πάντα, για να τον ακολουθήσει. Αγάπησε τον Χριστό όσο κανένα άλλο πράγμα στον κόσμο αυτόν, γι’ αυτό και όταν ήρθε η ώρα του μαρτυρίου, δεν δίστασε να θυσιάσει και τη ζωή του ακόμη από αγάπη για τον Χριστό.
Εμείς άραγε, αδελφοί μου, μπορούμε να επαναλάβουμε εν πλήρει επιγνώσει τα λόγια του αποστόλου και να πούμε ότι, ναι, όντως: «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν»; Έχει γίνει άραγε ο Χριστός κέντρο της ζωής μας, όπως και στον απόστολο; Αισθανόμαστε, νοιώθουμε άραγε, αισθητή την παρουσία της Χάριτος του Θεού μέσα μας; Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε πως μπορούμε να λέμε ότι τάχα βρήκαμε τον Μεσσία;
Πολλοί είναι οι χριστιανοί σήμερα που έχουν μια κάποια σχέση με την Εκκλησία, τηρούν κάποια θρησκευτικά καθήκοντα, ισχυρίζονται ότι τάχα βρήκαν τον Μεσσία Χριστό και όμως ποτέ στη ζωή τους δεν ένοιωσαν την παρουσία της Χάριτος του Θεού μέσα τους. Ποτέ δεν έκαναν κέντρο της ζωής του τον Χριστό. Η καρδιά τους είναι προσκολλημένη στο χρήμα, στις ηδονές και στη δόξα του κόσμου. Ποτέ δεν ανταποκρίθηκαν στην αγάπη του Χριστού που φανερώθηκε με την σταυρική του θυσία.
Ας γίνει, αδελφοί μου, ο σήμερα εορταζόμενος άγιος αφορμή για να κάνουμε μια αυτοκριτική στον εαυτό μας. Να κάνουμε, αν θέλετε, μια ριζική αναθεώρηση της μέχρι τώρα σχέσεώς μας με τον Χριστό, με βάση τα όσα είπαμε προηγουμένως. Και ας πάρουμε την απόφαση να κάνουμε, ό,τι δεν κάναμε μέχρι σήμερα. Να πιστεύσουμε δηλαδή γνήσια στον Χριστό και να τον αγαπήσουμε αληθινά, όπως τον αγάπησε ο άγιος Ανδρέας, μέχρι θανάτου. Πράγμα το οποίο εύχομαι εκ βάθους ψυχής να πραγματοποιηθεί σε όλους μας με τις πρεσβείες του αγίου αποστόλου Ανδρέου, της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των αγίων. Αμήν.
Εωθινό Ευαγγέλιο Κυριακής, Κατά Μάρκο ΙΣΤ'(16) 9-20
Ήχος πλ. δ’ – Εωθινόν Γ’
᾿Αναστὰς δὲ πρωῒ πρώτῃ σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ᾿ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτὰ δαιμόνια.
ἐκείνη πορευθεῖσα ἀπήγγειλε τοῖς μετ᾿ αὐτοῦ γενομένοις, πενθοῦσι καὶ κλαίουσι.
κἀκεῖνοι ἀκούσαντες ὅτι ζῇ καὶ ἐθεάθη ὑπ᾿ αὐτῆς, ἠπίστησαν.
Μετὰ δὲ ταῦτα δυσὶν ἐξ αὐτῶν περιπατοῦσιν ἐφανερώθη ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, πορευομένοις εἰς ἀγρόν.
κἀκεῖνοι ἀπελθόντες ἀπήγγειλαν τοῖς λοιποῖς· οὐδὲ ἐκείνοις ἐπίστευσαν.
῞Υστερον ἀνακειμένοις αὐτοῖς τοῖς ἕνδεκα ἐφανερώθη, καὶ ὠνείδισε τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ σκληροκαρδίαν, ὅτι τοῖς θεασαμένοις αὐτὸν ἐγηγερμένον οὐκ ἐπίστευσαν.
καὶ εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει.
ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται.
σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς·
ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει· ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν.
῾Ο μὲν οὖν Κύριος μετὰ τὸ λαλῆσαι αὐτοῖς ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ.
ἐκεῖνοι δὲ ἐξελθόντες ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων. ἀμήν.
Νεοελληνική Απόδοση
Η εμφάνιση του Ιησού στη Μαρία τη Μαγδαληνή
Και αφού αναστήθηκε πρωί την πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο, φάνηκε πρώτα στη Μαρία τη Μαγδαληνή, από την οποία είχε βγάλει εφτά δαιμόνια.
Εκείνη πορεύτηκε και το ανάγγειλε σ’ αυτούς που ήταν μαζί του, οι οποίοι πενθούσαν και έκλαιγαν.
Κι εκείνοι, όταν άκουσαν ότι ζει και ότι αυτή τον είδε, απίστησαν.
Η εμφάνιση σε δύο μαθητές
Και μετά από αυτά, φανερώθηκε με άλλη μορφή σε δύο από αυτούς που περπατούσαν, ενώ πορεύονταν σε ένα χωριό.
Κι εκείνοι έφυγαν και το ανάγγειλαν στους υπόλοιπους. Ούτε σ’ εκείνους πίστεψαν.
Η αποστολή των μαθητών
Και ύστερα, ενώ κάθονταν, για να φάνε, φανερώθηκε σ’ αυτούς τους έντεκα και επιτίμησε την απιστία τους και τη σκληροκαρδία τους, γιατί δεν πίστεψαν σ’ εκείνους που τον είδαν εγερμένο.
Και τους είπε: «Πορευτείτε σε όλο τον κόσμο και κηρύξετε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση.
Όποιος πιστέψει και βαφτιστεί θα σωθεί, όποιος όμως απιστήσει θα κατακριθεί.
Και αυτά τα θαυματουργικά σημεία θα συνοδέψουν εκείνους που θα πιστέψουν: Θα βγάλουν δαιμόνια στο όνομά μου, θα μιλήσουν καινούργιες γλώσσες
και θα σηκώσουν στα χέρια τους φίδια, και αν πιουν κάτι θανάσιμο, δε θα τους βλάψει. Θα θέσουν τα χέρια πάνω σε αρρώστους και θα γίνουν καλά».
Η ανάληψη του Ιησού
Αφενός λοιπόν, μετά την ομιλία του σ’ αυτούς, ο Κύριος Ιησούς αναλήφτηκε στον ουρανό και κάθισε από τα δεξιά του Θεού.
Αφετέρου εκείνοι εξήλθαν και κήρυξαν παντού, ενώ ο Κύριος συνεργούσε και επιβεβαίωνε το λόγο μέσω των θαυματουργικών σημείων που επακολουθούσαν.
Διαβάστε επίσης το Ευαγγέλιο Κυριακής 30 Νοεμβρίου 2025, κατά την εορτή του Αγίου Ανδρέου του Αποστόλου του Πρωτοκλήτου και ΚΕ Κυριακής. Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη με τους πρώτους μαθητές και τον Ιησού να καλεί τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ.
www.worldenergynews.gr
