Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποχρεώνει τους παραγωγούς να προμηθεύονται δικαιώματα εκπομπών CO₂ σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές, καθιστώντας ακόμη πιο ακριβή την παραγωγή μέσα στην Ένωση - Το αποτέλεσμα είναι αθέμιτος ανταγωνισμός από τρίτες χώρες, απώλεια μεριδίου αγοράς, και υπονόμευση της ευρωπαϊκής βιομηχανικής βάσης - Η ελληνική κυβερνητική πολιτική παραμένει σε παθητικό ρόλο
Όλο και περισσότερες φωνές βιομηχάνων και αναλυτών, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, η οποία πλήττεται έντονα από Ασία και Αμερική.
Εν μέσω μάλιστα ενός πρωτοφανούς εμπορικού πολέμου που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ επί δεύτερης προεδρίας Τραμπ, η κατάσταση για τον ευρωπαϊκό κλάδο των μετάλλων, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street.
Σύμφωνα με το λόμπι χάλυβα της ΕΕ, Eurofer, η χαλυβουργία της ΕΕ έχει ήδη χάσει 800.000 τόνους εξαγωγών χάλυβα προς τις ΗΠΑ - από 4,6 εκατομμύρια τόνους σε 3,8 εκατομμύρια τόνους - από το 2018, όταν ο Τραμπ, κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας στον Λευκό Οίκο, επέβαλε δασμό 25% στις εισαγωγές χάλυβα και 10% στις εισαγωγές αλουμινίου, επικαλούμενη ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια βάσει του άρθρου 232 του νόμου για την επέκταση του εμπορίου.
Υπενθυμίζεται πως στις αρχές Ιουνίου του τρέχοντος έτους, ο Τραμπ υπέγραψε διακήρυξη για την αύξηση του δασμού στο 50%.
«Ένας δασμός 50% εκτός ποσόστωσης πιθανότατα θα εξαλείψει επίσης αυτές τις εξαγωγές», ανέφερε η Eurofer σε ανακοίνωσή της τον Ιούλιο.
Εν τω μεταξύ, η συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ αφήνει τον τομέα του αλουμινίου σε «κατάσταση αβεβαιότητας με βασικές προκλήσεις που παραμένουν άλυτες», δήλωσε η ομάδα European Aluminium.
«Καλούμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να παράσχει διευκρινίσεις σχετικά με το τι έχει συμφωνηθεί συγκεκριμένα για το αλουμίνιο και πότε θα τεθεί σε ισχύ», πρόσθεσε.
Η Ευρώπη τί κάνει;
Με τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Κίνα και τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες να ενισχύουν τον τομέα του αλουμινίου μέσω δασμών, επιδοτήσεων και φθηνής ενέργειας, η Ευρώπη μοιάζει απλώς… απούσα.
Την ώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες υψώνουν εμπορικά τείχη με γενικευμένους δασμούς 50% για την προστασία της δικής τους βιομηχανίας, και ο γειτονικός Καναδάς στηρίζει τη μεταποίηση με κρατικά επιδοτούμενα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας, η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Την ίδια στιγμή, η Κίνα και οι χώρες της Μέσης Ανατολής ενισχύουν συστηματικά τον κλάδο αλουμινίου με ευρείες επιδοτήσεις, κυρίως μέσω φθηνών καυσίμων και ενεργειακών κινήτρων — γεγονός που επιτρέπει στους παραγωγούς τους να προσφέρουν προϊόντα σε εξαιρετικά ανταγωνιστικές τιμές στις διεθνείς αγορές.
Απέναντι σε αυτό το περιβάλλον σκληρού διεθνούς προστατευτισμού και κρατικού παρεμβατισμού, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιλέγει την αδράνεια – ή, ακόμα χειρότερα, τη δημοσιονομική τιμωρία των δικών της βιομηχανιών. Το μπλοκ των 27, το οποίο μάλιστα διαθέτει το υψηλότερο ενεργειακό κόστος στον κόσμο, απαγορεύει στα κράτη-μέλη να επιδοτούν τη βιομηχανία αλουμινίου, ακόμα και όταν αυτή απειλείται με αποβιομηχάνιση ή κλείσιμο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποχρεώνει τους παραγωγούς να προμηθεύονται δικαιώματα εκπομπών CO₂ σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές, καθιστώντας ακόμη πιο ακριβή την παραγωγή μέσα στην Ένωση. Το αποτέλεσμα είναι αθέμιτος ανταγωνισμός από τρίτες χώρες, απώλεια μεριδίου αγοράς, και υπονόμευση της ευρωπαϊκής βιομηχανικής βάσης.
Πλέον, αρκετές κυβερνήσεις της ΕΕ — με εξαίρεση την Ελλάδα, η οποία εξακολουθεί να τηρεί τις ευρωπαϊκές οδηγίες — επιλέγουν να αγνοήσουν τις Βρυξέλλες και να λάβουν μέτρα στήριξης για τη βιομηχανία τους, υπό τον φόβο της αποβιομηχάνισης και της απώλειας χιλιάδων θέσεων εργασίας.
H κυβερνητική πολιτική στην βιομηχανία είναι ανύπαρκτη με αποτέλεσμα ο παραγωγικός τομέας να έχει αποκτήσει μεγάλα συγκριτικά μειονεκτήματα, ενώ οι αρμόδιοι πολτικά φορείς κωφεύουν συστηματικά.
Η περίπτωση του αλουμινίου, ως ενεργοβόρου στρατηγικού μετάλλου, αναδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο την έλλειψη ενιαίας και ρεαλιστικής ευρωπαϊκής βιομηχανικής πολιτικής. Με τις αγορές να μετασχηματίζονται ραγδαία υπό την πίεση της πράσινης μετάβασης, η ερώτηση πλέον δεν είναι αν, αλλά πότε θα βρεθεί η Ευρώπη εκτός παγκόσμιου χάρτη παραγωγής σε καίριους τομείς στρατηγικής σημασίας.
www.worldenergynews.gr
Εν μέσω μάλιστα ενός πρωτοφανούς εμπορικού πολέμου που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ επί δεύτερης προεδρίας Τραμπ, η κατάσταση για τον ευρωπαϊκό κλάδο των μετάλλων, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street.
Σύμφωνα με το λόμπι χάλυβα της ΕΕ, Eurofer, η χαλυβουργία της ΕΕ έχει ήδη χάσει 800.000 τόνους εξαγωγών χάλυβα προς τις ΗΠΑ - από 4,6 εκατομμύρια τόνους σε 3,8 εκατομμύρια τόνους - από το 2018, όταν ο Τραμπ, κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας στον Λευκό Οίκο, επέβαλε δασμό 25% στις εισαγωγές χάλυβα και 10% στις εισαγωγές αλουμινίου, επικαλούμενη ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια βάσει του άρθρου 232 του νόμου για την επέκταση του εμπορίου.
Υπενθυμίζεται πως στις αρχές Ιουνίου του τρέχοντος έτους, ο Τραμπ υπέγραψε διακήρυξη για την αύξηση του δασμού στο 50%.
«Ένας δασμός 50% εκτός ποσόστωσης πιθανότατα θα εξαλείψει επίσης αυτές τις εξαγωγές», ανέφερε η Eurofer σε ανακοίνωσή της τον Ιούλιο.
Εν τω μεταξύ, η συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ αφήνει τον τομέα του αλουμινίου σε «κατάσταση αβεβαιότητας με βασικές προκλήσεις που παραμένουν άλυτες», δήλωσε η ομάδα European Aluminium.
«Καλούμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να παράσχει διευκρινίσεις σχετικά με το τι έχει συμφωνηθεί συγκεκριμένα για το αλουμίνιο και πότε θα τεθεί σε ισχύ», πρόσθεσε.
Η Ευρώπη τί κάνει;
Με τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Κίνα και τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες να ενισχύουν τον τομέα του αλουμινίου μέσω δασμών, επιδοτήσεων και φθηνής ενέργειας, η Ευρώπη μοιάζει απλώς… απούσα.
Την ώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες υψώνουν εμπορικά τείχη με γενικευμένους δασμούς 50% για την προστασία της δικής τους βιομηχανίας, και ο γειτονικός Καναδάς στηρίζει τη μεταποίηση με κρατικά επιδοτούμενα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας, η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Την ίδια στιγμή, η Κίνα και οι χώρες της Μέσης Ανατολής ενισχύουν συστηματικά τον κλάδο αλουμινίου με ευρείες επιδοτήσεις, κυρίως μέσω φθηνών καυσίμων και ενεργειακών κινήτρων — γεγονός που επιτρέπει στους παραγωγούς τους να προσφέρουν προϊόντα σε εξαιρετικά ανταγωνιστικές τιμές στις διεθνείς αγορές.
Απέναντι σε αυτό το περιβάλλον σκληρού διεθνούς προστατευτισμού και κρατικού παρεμβατισμού, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιλέγει την αδράνεια – ή, ακόμα χειρότερα, τη δημοσιονομική τιμωρία των δικών της βιομηχανιών. Το μπλοκ των 27, το οποίο μάλιστα διαθέτει το υψηλότερο ενεργειακό κόστος στον κόσμο, απαγορεύει στα κράτη-μέλη να επιδοτούν τη βιομηχανία αλουμινίου, ακόμα και όταν αυτή απειλείται με αποβιομηχάνιση ή κλείσιμο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποχρεώνει τους παραγωγούς να προμηθεύονται δικαιώματα εκπομπών CO₂ σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές, καθιστώντας ακόμη πιο ακριβή την παραγωγή μέσα στην Ένωση. Το αποτέλεσμα είναι αθέμιτος ανταγωνισμός από τρίτες χώρες, απώλεια μεριδίου αγοράς, και υπονόμευση της ευρωπαϊκής βιομηχανικής βάσης.
Πλέον, αρκετές κυβερνήσεις της ΕΕ — με εξαίρεση την Ελλάδα, η οποία εξακολουθεί να τηρεί τις ευρωπαϊκές οδηγίες — επιλέγουν να αγνοήσουν τις Βρυξέλλες και να λάβουν μέτρα στήριξης για τη βιομηχανία τους, υπό τον φόβο της αποβιομηχάνισης και της απώλειας χιλιάδων θέσεων εργασίας.
H κυβερνητική πολιτική στην βιομηχανία είναι ανύπαρκτη με αποτέλεσμα ο παραγωγικός τομέας να έχει αποκτήσει μεγάλα συγκριτικά μειονεκτήματα, ενώ οι αρμόδιοι πολτικά φορείς κωφεύουν συστηματικά.
Η περίπτωση του αλουμινίου, ως ενεργοβόρου στρατηγικού μετάλλου, αναδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο την έλλειψη ενιαίας και ρεαλιστικής ευρωπαϊκής βιομηχανικής πολιτικής. Με τις αγορές να μετασχηματίζονται ραγδαία υπό την πίεση της πράσινης μετάβασης, η ερώτηση πλέον δεν είναι αν, αλλά πότε θα βρεθεί η Ευρώπη εκτός παγκόσμιου χάρτη παραγωγής σε καίριους τομείς στρατηγικής σημασίας.
www.worldenergynews.gr
