Καθώς η πυρηνική ενέργεια γνωρίζει την αναγέννηση σε πολλές χώρες του κόσμου — με εξαίρεση τη Γερμανία — οι ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες της ASEAN αρχίζουν να καταρτίζουν σχέδια για την ανάπτυξη πυρηνικών μονάδων, με στόχο την κάλυψη της αυξανόμενης ζήτησης και τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα
Η στροφή προς την πυρηνική ενέργεια επεκτείνεται δυναμικά και στη Νοτιοανατολική Ασία, μια περιοχή που έως σήμερα βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον άνθρακα και το φυσικό αέριο για την παραγωγή ρεύματος και δεν διαθέτει ούτε έναν λειτουργικό πυρηνικό αντιδραστήρα.
Καθώς η πυρηνική ενέργεια γνωρίζει την αναγέννηση σε πολλές χώρες του κόσμου — με εξαίρεση τη Γερμανία — οι ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες της ASEAN αρχίζουν να καταρτίζουν σχέδια για την ανάπτυξη πυρηνικών μονάδων, με στόχο την κάλυψη της αυξανόμενης ζήτησης και τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Παρότι η Ασία, με αιχμή του δόρατος την Κίνα και την Ινδία, πρωτοστατεί ήδη στην κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων, οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας δεν έχουν ακόμα υλοποιήσει αντίστοιχα έργα.
Αυτό αναμένεται να αλλάξει μέσα στη δεκαετία του 2030, με την τεχνολογία μικρών αρθρωτών αντιδραστήρων (Small Modular Reactors – SMRs) να αναδεικνύεται ως η πλέον κατάλληλη λύση για τις ανάγκες της περιοχής.
Οι SMRs θεωρούνται πιο ευέλικτοι, φθηνότεροι και ταχύτεροι στην κατασκευή συγκριτικά με τους συμβατικούς αντιδραστήρες.
Λόγω του μικρού τους μεγέθους, μπορούν να εγκατασταθούν σε τοποθεσίες ακατάλληλες για μεγάλες μονάδες, ενώ επιτρέπουν σταδιακή επέκταση ανάλογα με την αυξανόμενη ζήτηση.
Παρά τις τεχνικές δυνατότητες, οι χώρες της περιοχής καλούνται να αντιμετωπίσουν σημαντικές προκλήσεις, όπως η θεσμική προετοιμασία, η κοινωνική αποδοχή, η χρηματοδότηση και τα ζητήματα ασφάλειας, πριν δουν τον πρώτο πυρηνικό αντιδραστήρα να τίθεται σε λειτουργία.
Η υπόσχεση, όμως, της παραγωγής ενέργειας μηδενικών εκπομπών είναι εξαιρετικά ελκυστική για μια περιοχή όπου ο άνθρακας εξακολουθεί να κυριαρχεί στο ενεργειακό μίγμα.
Δείχνει τον δρόμο το Βιετνάμ
Ενδεικτική είναι η περίπτωση του Βιετνάμ, το οποίο προηγείται των περιφερειακών του ανταγωνιστών — όπως η Ταϊλάνδη και οι Φιλιππίνες — στην ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως η ηλιακή και η αιολική.
Ωστόσο, η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια στη χώρα υπερδιπλασιάστηκε την τελευταία δεκαετία και καλύφθηκε κυρίως μέσω αύξησης της παραγωγής από άνθρακα, με αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό των εκπομπών.
Από το 2015, το Βιετνάμ έχει προσθέσει 14 GW ισχύος από άνθρακα, φτάνοντας τα 27,2 GW στο τέλος του 2024, ενώ άλλα 5,9 GW βρίσκονται υπό ανάπτυξη, σύμφωνα με στοιχεία του Global Energy Monitor.
Σύμφωνα με νέα ανάλυση της Wood Mackenzie, το Βιετνάμ ηγείται επίσης των πυρηνικών σχεδιασμών στην περιοχή και ενδέχεται να είναι η πρώτη χώρα που θα θέσει σε λειτουργία συμβατικό πυρηνικό αντιδραστήρα τεχνολογίας πίεσης νερού (PWR) μέχρι το 2030.
Καθώς η περιοχή προετοιμάζεται για επενδύσεις που ενδέχεται να φτάσουν τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια σε πυρηνικές υποδομές, η επιλογή μεταξύ SMRs και παραδοσιακών αντιδραστήρων θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο ενεργειακό μέλλον της Νοτιοανατολικής Ασίας — και στην ικανότητά της να απεξαρτηθεί από τον άνθρακα.
Υψηλό κόστος και θεσμικά εμπόδια
Παρά την αυξανόμενη διάθεση των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας να εντάξουν την πυρηνική ενέργεια στο ενεργειακό τους μείγμα, η πορεία προς την υλοποίηση αυτών των σχεδίων προμηνύεται μακρά και γεμάτη προκλήσεις, σύμφωνα με νεότερη ανάλυση της Wood Mackenzie.
Αν και οι περισσότεροι εξετάζουν σοβαρά την τεχνολογία των Μικρών Αρθρωτών Αντιδραστήρων (SMRs), το υψηλό κόστος και τα θεσμικά κενά επιβραδύνουν την πρόοδο.
Η Ινδονησία, η μεγαλύτερη οικονομία της περιοχής, έχει συμπεριλάβει δύο αντιδραστήρες SMR ισχύος 250 MW στο δεκαετές ενεργειακό της σχέδιο, με στόχο το 5% της ηλεκτροπαραγωγής να προέρχεται από πυρηνική ενέργεια έως το 2040.
Οι Φιλιππίνες εξετάζουν επίσης την ανάπτυξη SMRs με στόχο τα 2,4 GW μέχρι το 2050, αν και η Wood Mackenzie εκτιμά ότι θα επιτευχθεί μόνο το ήμισυ αυτής της ισχύος.
Η Ταϊλάνδη, από την πλευρά της, εξετάζει εγκατάσταση 600 MW έως το 2037 και επέκταση στα 3 GW έως το 2050, οπότε η πυρηνική ενέργεια θα αντιστοιχεί σε ποσοστό 5% του ενεργειακού της μείγματος.
Συνολικά, οι πυρηνικές φιλοδοξίες της περιοχής εκτιμάται ότι θα απαιτήσουν επενδύσεις ύψους $208 δισεκατομμυρίων για την ανάπτυξη 25 GW εγκατεστημένης ισχύος έως το 2050, με τους SMRs να προτιμώνται παρά το γεγονός ότι είναι σημαντικά ακριβότεροι από τους συμβατικούς αντιδραστήρες.
Η κατασκευή μιας μεγάλης πυρηνικής μονάδας μπορεί να απαιτήσει 10 έως και 30 χρόνια από την αρχική αδειοδότηση έως την έναρξη λειτουργίας — ενδεχομένως και περισσότερο σε περιοχές χωρίς προγενέστερη εμπειρία.
Το Βιετνάμ παραμένει η μόνη χώρα στην περιοχή που εξετάζει την υλοποίηση συμβατικής μονάδας τεχνολογίας PWR (αντιδραστήρας πίεσης νερού), γεγονός που, σύμφωνα με τη Wood Mackenzie, αναδεικνύει τις σοβαρές τεχνικές και οικονομικές δυσκολίες των μεγάλων πυρηνικών έργων στις αναδυόμενες αγορές.
Ο Robert Liew, διευθυντής για την Ασία-Ειρηνικό (εκτός Κίνας) στον τομέα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας της Wood Mackenzie, σημειώνει ότι «παρά τις αυξημένες αρχικές επενδυτικές ανάγκες, οι SMRs προσφέρουν σημαντικά πλεονεκτήματα σε ταχύτητα υλοποίησης και απλοποιημένες διαδικασίες αδειοδότησης».
Όπως εξηγεί, ενώ οι παραδοσιακοί αντιδραστήρες χρειάζονται 10 έως 30 χρόνια για να τεθούν σε λειτουργία, οι SMRs μπορούν να λειτουργήσουν μέσα σε 2 έως 3 χρόνια, εφόσον υπάρχουν κατάλληλες πολιτικές και κανονιστικά πλαίσια.
Αυτή η ταχύτητα υλοποίησης θα μπορούσε να αποδειχθεί καταλυτική για αγορές όπως αυτές της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπου η ανάγκη για επιτάχυνση της ενεργειακής μετάβασης γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική.
Ωστόσο, η μετάβαση δεν θα είναι εύκολη.
Το Southeast Asia Public Policy Institute προειδοποιεί πως θεσμικά κενά, κοινωνικός σκεπτικισμός, γεωπολιτικές ευαισθησίες και περιορισμένη τεχνική ικανότητα εξακολουθούν να αποτελούν σοβαρά εμπόδια. Αν και οι SMRs προσφέρουν λύσεις σε ορισμένα από αυτά τα προβλήματα, δεν μπορούν να επιλύσουν τα διαρθρωτικά ζητήματα από μόνα τους.
«Η πραγματική πρόοδος απαιτεί συντονισμένη περιφερειακή δράση και ισχυρότερη πολιτική βούληση», υπογραμμίζει το ινστιτούτο. Παράλληλα, ο Liew επισημαίνει ότι η επιτυχία του πυρηνικού οράματος της περιοχής εξαρτάται από τη δημιουργία κατάλληλων κανονιστικών πλαισίων και τη διασφάλιση συνεργασιών με διεθνείς εταίρους που διαθέτουν την απαραίτητη εμπειρία.
Καθώς οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας επιδιώκουν ενεργειακή ασφάλεια με μηδενικές εκπομπές, η πυρηνική ενέργεια και ειδικότερα οι SMRs ενδέχεται να αποτελέσουν στρατηγικό εργαλείο.
Η επιτυχία, ωστόσο, θα εξαρτηθεί από την ικανότητα των κρατών να υπερβούν τα εγγενή θεσμικά και τεχνικά εμπόδια.
www.worldenergynews.gr
Καθώς η πυρηνική ενέργεια γνωρίζει την αναγέννηση σε πολλές χώρες του κόσμου — με εξαίρεση τη Γερμανία — οι ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες της ASEAN αρχίζουν να καταρτίζουν σχέδια για την ανάπτυξη πυρηνικών μονάδων, με στόχο την κάλυψη της αυξανόμενης ζήτησης και τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Παρότι η Ασία, με αιχμή του δόρατος την Κίνα και την Ινδία, πρωτοστατεί ήδη στην κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων, οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας δεν έχουν ακόμα υλοποιήσει αντίστοιχα έργα.
Αυτό αναμένεται να αλλάξει μέσα στη δεκαετία του 2030, με την τεχνολογία μικρών αρθρωτών αντιδραστήρων (Small Modular Reactors – SMRs) να αναδεικνύεται ως η πλέον κατάλληλη λύση για τις ανάγκες της περιοχής.
Οι SMRs θεωρούνται πιο ευέλικτοι, φθηνότεροι και ταχύτεροι στην κατασκευή συγκριτικά με τους συμβατικούς αντιδραστήρες.
Λόγω του μικρού τους μεγέθους, μπορούν να εγκατασταθούν σε τοποθεσίες ακατάλληλες για μεγάλες μονάδες, ενώ επιτρέπουν σταδιακή επέκταση ανάλογα με την αυξανόμενη ζήτηση.
Παρά τις τεχνικές δυνατότητες, οι χώρες της περιοχής καλούνται να αντιμετωπίσουν σημαντικές προκλήσεις, όπως η θεσμική προετοιμασία, η κοινωνική αποδοχή, η χρηματοδότηση και τα ζητήματα ασφάλειας, πριν δουν τον πρώτο πυρηνικό αντιδραστήρα να τίθεται σε λειτουργία.
Η υπόσχεση, όμως, της παραγωγής ενέργειας μηδενικών εκπομπών είναι εξαιρετικά ελκυστική για μια περιοχή όπου ο άνθρακας εξακολουθεί να κυριαρχεί στο ενεργειακό μίγμα.
Δείχνει τον δρόμο το Βιετνάμ
Ενδεικτική είναι η περίπτωση του Βιετνάμ, το οποίο προηγείται των περιφερειακών του ανταγωνιστών — όπως η Ταϊλάνδη και οι Φιλιππίνες — στην ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως η ηλιακή και η αιολική.
Ωστόσο, η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια στη χώρα υπερδιπλασιάστηκε την τελευταία δεκαετία και καλύφθηκε κυρίως μέσω αύξησης της παραγωγής από άνθρακα, με αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό των εκπομπών.
Από το 2015, το Βιετνάμ έχει προσθέσει 14 GW ισχύος από άνθρακα, φτάνοντας τα 27,2 GW στο τέλος του 2024, ενώ άλλα 5,9 GW βρίσκονται υπό ανάπτυξη, σύμφωνα με στοιχεία του Global Energy Monitor.
Σύμφωνα με νέα ανάλυση της Wood Mackenzie, το Βιετνάμ ηγείται επίσης των πυρηνικών σχεδιασμών στην περιοχή και ενδέχεται να είναι η πρώτη χώρα που θα θέσει σε λειτουργία συμβατικό πυρηνικό αντιδραστήρα τεχνολογίας πίεσης νερού (PWR) μέχρι το 2030.
Καθώς η περιοχή προετοιμάζεται για επενδύσεις που ενδέχεται να φτάσουν τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια σε πυρηνικές υποδομές, η επιλογή μεταξύ SMRs και παραδοσιακών αντιδραστήρων θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο ενεργειακό μέλλον της Νοτιοανατολικής Ασίας — και στην ικανότητά της να απεξαρτηθεί από τον άνθρακα.
Υψηλό κόστος και θεσμικά εμπόδια
Παρά την αυξανόμενη διάθεση των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας να εντάξουν την πυρηνική ενέργεια στο ενεργειακό τους μείγμα, η πορεία προς την υλοποίηση αυτών των σχεδίων προμηνύεται μακρά και γεμάτη προκλήσεις, σύμφωνα με νεότερη ανάλυση της Wood Mackenzie.
Αν και οι περισσότεροι εξετάζουν σοβαρά την τεχνολογία των Μικρών Αρθρωτών Αντιδραστήρων (SMRs), το υψηλό κόστος και τα θεσμικά κενά επιβραδύνουν την πρόοδο.
Η Ινδονησία, η μεγαλύτερη οικονομία της περιοχής, έχει συμπεριλάβει δύο αντιδραστήρες SMR ισχύος 250 MW στο δεκαετές ενεργειακό της σχέδιο, με στόχο το 5% της ηλεκτροπαραγωγής να προέρχεται από πυρηνική ενέργεια έως το 2040.
Οι Φιλιππίνες εξετάζουν επίσης την ανάπτυξη SMRs με στόχο τα 2,4 GW μέχρι το 2050, αν και η Wood Mackenzie εκτιμά ότι θα επιτευχθεί μόνο το ήμισυ αυτής της ισχύος.
Η Ταϊλάνδη, από την πλευρά της, εξετάζει εγκατάσταση 600 MW έως το 2037 και επέκταση στα 3 GW έως το 2050, οπότε η πυρηνική ενέργεια θα αντιστοιχεί σε ποσοστό 5% του ενεργειακού της μείγματος.
Συνολικά, οι πυρηνικές φιλοδοξίες της περιοχής εκτιμάται ότι θα απαιτήσουν επενδύσεις ύψους $208 δισεκατομμυρίων για την ανάπτυξη 25 GW εγκατεστημένης ισχύος έως το 2050, με τους SMRs να προτιμώνται παρά το γεγονός ότι είναι σημαντικά ακριβότεροι από τους συμβατικούς αντιδραστήρες.
Η κατασκευή μιας μεγάλης πυρηνικής μονάδας μπορεί να απαιτήσει 10 έως και 30 χρόνια από την αρχική αδειοδότηση έως την έναρξη λειτουργίας — ενδεχομένως και περισσότερο σε περιοχές χωρίς προγενέστερη εμπειρία.
Το Βιετνάμ παραμένει η μόνη χώρα στην περιοχή που εξετάζει την υλοποίηση συμβατικής μονάδας τεχνολογίας PWR (αντιδραστήρας πίεσης νερού), γεγονός που, σύμφωνα με τη Wood Mackenzie, αναδεικνύει τις σοβαρές τεχνικές και οικονομικές δυσκολίες των μεγάλων πυρηνικών έργων στις αναδυόμενες αγορές.
Ο Robert Liew, διευθυντής για την Ασία-Ειρηνικό (εκτός Κίνας) στον τομέα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας της Wood Mackenzie, σημειώνει ότι «παρά τις αυξημένες αρχικές επενδυτικές ανάγκες, οι SMRs προσφέρουν σημαντικά πλεονεκτήματα σε ταχύτητα υλοποίησης και απλοποιημένες διαδικασίες αδειοδότησης».
Όπως εξηγεί, ενώ οι παραδοσιακοί αντιδραστήρες χρειάζονται 10 έως 30 χρόνια για να τεθούν σε λειτουργία, οι SMRs μπορούν να λειτουργήσουν μέσα σε 2 έως 3 χρόνια, εφόσον υπάρχουν κατάλληλες πολιτικές και κανονιστικά πλαίσια.
Αυτή η ταχύτητα υλοποίησης θα μπορούσε να αποδειχθεί καταλυτική για αγορές όπως αυτές της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπου η ανάγκη για επιτάχυνση της ενεργειακής μετάβασης γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική.
Ωστόσο, η μετάβαση δεν θα είναι εύκολη.
Το Southeast Asia Public Policy Institute προειδοποιεί πως θεσμικά κενά, κοινωνικός σκεπτικισμός, γεωπολιτικές ευαισθησίες και περιορισμένη τεχνική ικανότητα εξακολουθούν να αποτελούν σοβαρά εμπόδια. Αν και οι SMRs προσφέρουν λύσεις σε ορισμένα από αυτά τα προβλήματα, δεν μπορούν να επιλύσουν τα διαρθρωτικά ζητήματα από μόνα τους.
«Η πραγματική πρόοδος απαιτεί συντονισμένη περιφερειακή δράση και ισχυρότερη πολιτική βούληση», υπογραμμίζει το ινστιτούτο. Παράλληλα, ο Liew επισημαίνει ότι η επιτυχία του πυρηνικού οράματος της περιοχής εξαρτάται από τη δημιουργία κατάλληλων κανονιστικών πλαισίων και τη διασφάλιση συνεργασιών με διεθνείς εταίρους που διαθέτουν την απαραίτητη εμπειρία.
Καθώς οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας επιδιώκουν ενεργειακή ασφάλεια με μηδενικές εκπομπές, η πυρηνική ενέργεια και ειδικότερα οι SMRs ενδέχεται να αποτελέσουν στρατηγικό εργαλείο.
Η επιτυχία, ωστόσο, θα εξαρτηθεί από την ικανότητα των κρατών να υπερβούν τα εγγενή θεσμικά και τεχνικά εμπόδια.
www.worldenergynews.gr
