Η επαναμεταλλευτική δραστηριότητα παρουσιάζεται ως μια λογική κατεύθυνση, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της λεγόμενης κυκλικής οικονομίας, που στοχεύει τόσο στην εξασφάλιση κρίσιμων πρώτων υλών όσο και στη μείωση αποβλήτων
Η μεταλλευτική βιομηχανία διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην εξασφάλιση των μετάλλων που απαιτούνται για τη μετάβαση σε ένα ποιοτικά ανώτερο ενεργειακό σύστημα.
Ωστόσο, αντιμετωπίζει σημαντικές δυσκολίες ως προς την επένδυση σε αυτά τα βασικά υλικά.
Η αντιφατική αυτή κατάσταση έχει οδηγήσει στην ανάδειξη μιας εναλλακτικής προσέγγισης: την ανακύκλωση και την επαναμεταλλευτική δραστηριότητα.
«Ειλικρινά δεν βλέπω από πού θα προέλθει όλος αυτός ο χαλκός», δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Anglo American, Ντάνκαν Γουίνμπλαντ, σε συνέντευξή του στο Bloomberg πριν από τρία χρόνια, αναφερόμενος στις τεράστιες ποσότητες βασικών μετάλλων που απαιτούνται για την επίτευξη των στόχων του Παρισιού για μηδενικές εκπομπές.
Ωστόσο, στην ίδια συνέντευξη, επεσήμανε επίσης ότι «υπάρχουν πολλές πηγές χαλκού στον κόσμο, και πιστεύω πως μπορούν να αξιοποιηθούν, αλλά ο χρόνος που απαιτείται για να φτάσουμε εκεί είναι εντελώς παραγνωρισμένος από την αγορά».
Οι μεγάλες χρονικές καθυστερήσεις που χαρακτηρίζουν την εκκίνηση μεταλλευτικών έργων παραμένουν ένα από τα βασικότερα εμπόδια για την ενεργειακή μετάβαση.
Αν και η αγορά έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα του ζητήματος, οι τιμές του χαλκού δεν προσφέρουν ακόμη επαρκή κίνητρα για επενδύσεις σε νέα μεταλλευτικά έργα μεγάλης κλίμακας.
Αυτό έχει οδηγήσει ορισμένες εταιρείες να στραφούν σε εναλλακτικές πηγές βασικών μετάλλων.
Τα tailings
Μια από αυτές είναι η επαναμεταλλευτική εκμετάλλευση, δηλαδή η ανάκτηση μετάλλων από τα απόβλητα εξόρυξης, γνωστά και ως tailings.
Πρόκειται ουσιαστικά για μεταλλευτικά υπολείμματα, τα οποία συχνά περιέχουν σημαντικές ποσότητες μετάλλων που δεν είχαν ανακτηθεί κατά την αρχική επεξεργασία.
Σύμφωνα με το γερμανικό ερευνητικό ινστιτούτο Fraunhofer, έως και 100 εκατομμύρια τόνοι χαλκού βρίσκονται αποθηκευμένοι σε φράγματα αποβλήτων από μεταλλεία χαλκού που λειτούργησαν μεταξύ 1910 και 2010.
Σήμερα, η ετήσια παραγωγή τέτοιων αποβλήτων φτάνει τους 7 δισεκατομμύρια τόνους.
Αν και η περιεκτικότητα σε μέταλλα είναι πολύ χαμηλή — μεταξύ 0,1% και 0,5% για παλαιά μεταλλεία και κάτω από 0,1% για τα σύγχρονα — αρκετοί ειδικοί εκτιμούν πως η ανάκτηση αυτών των υπολειμμάτων μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη λύση για την κάλυψη των αναγκών της ενεργειακής μετάβασης.
Σύμφωνα με τον Άντι Χομ του Reuters, ορισμένες εταιρείες εξετάζουν ήδη τη βιωσιμότητα τέτοιων έργων.
Η Hudbay Minerals εξετάζει την πιθανότητα ανάκτησης χαλκού από το μεταλλείο Flin Flon, το οποίο έκλεισε το 2022, αλλά εξακολουθεί να περιέχει σημαντικές ποσότητες χαλκού και ψευδαργύρου.
Η αυστραλιανή Cobalt Blue Holdings μελετά παρόμοιο σχέδιο για την ανάκτηση θείου από απόβλητα πυρίτη, μετά το κλείσιμο τοπικού χυτηρίου χαλκού που παρήγαγε το συγκεκριμένο χημικό.
Παράλληλα, η ινδική Hindustan Zinc ενέκρινε πρόσφατα επένδυση για την κατασκευή μονάδας επεξεργασίας 10 εκατομμυρίων τόνων αποβλήτων ετησίως στο μεταλλείο Rampura Agucha, το μεγαλύτερο ορυχείο ψευδαργύρου στον κόσμο.
Η επαναμεταλλευτική δραστηριότητα παρουσιάζεται ως μια λογική κατεύθυνση, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της λεγόμενης κυκλικής οικονομίας, που στοχεύει τόσο στην εξασφάλιση κρίσιμων πρώτων υλών όσο και στη μείωση αποβλήτων.
Το κύριο εμπόδιο φαίνεται να είναι η τεχνολογία: για να είναι οικονομικά βιώσιμη η ανάκτηση μετάλλων από απόβλητα, πρέπει το κόστος της διαδικασίας να παραμένει χαμηλό, ώστε να διασφαλίζεται η κερδοφορία του εγχειρήματος.
Η τιμή του χαλκού στις διεθνείς αγορές δεν αποτελεί προς το παρόν επενδυτικό κίνητρο.
Παρά τις προβλέψεις για εκτίναξη της ζήτησης και πιθανές ελλείψεις, οι τιμές παραμένουν επίμονα χαμηλές.
Έτσι, παρότι η ιδέα της επαναμεταλλευτικής αξιοποίησης αποβλήτων φαντάζει πολλά υποσχόμενη, ενδέχεται να περάσει αρκετός καιρός πριν δούμε φράγματα αποβλήτων να αποστραγγίζονται και τα υπολειπόμενα μέταλλα να αξιοποιούνται για την παραγωγή χάλκινων καλωδίων.
www.worldenergynews.gr
Ωστόσο, αντιμετωπίζει σημαντικές δυσκολίες ως προς την επένδυση σε αυτά τα βασικά υλικά.
Η αντιφατική αυτή κατάσταση έχει οδηγήσει στην ανάδειξη μιας εναλλακτικής προσέγγισης: την ανακύκλωση και την επαναμεταλλευτική δραστηριότητα.
«Ειλικρινά δεν βλέπω από πού θα προέλθει όλος αυτός ο χαλκός», δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Anglo American, Ντάνκαν Γουίνμπλαντ, σε συνέντευξή του στο Bloomberg πριν από τρία χρόνια, αναφερόμενος στις τεράστιες ποσότητες βασικών μετάλλων που απαιτούνται για την επίτευξη των στόχων του Παρισιού για μηδενικές εκπομπές.
Ωστόσο, στην ίδια συνέντευξη, επεσήμανε επίσης ότι «υπάρχουν πολλές πηγές χαλκού στον κόσμο, και πιστεύω πως μπορούν να αξιοποιηθούν, αλλά ο χρόνος που απαιτείται για να φτάσουμε εκεί είναι εντελώς παραγνωρισμένος από την αγορά».
Οι μεγάλες χρονικές καθυστερήσεις που χαρακτηρίζουν την εκκίνηση μεταλλευτικών έργων παραμένουν ένα από τα βασικότερα εμπόδια για την ενεργειακή μετάβαση.
Αν και η αγορά έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα του ζητήματος, οι τιμές του χαλκού δεν προσφέρουν ακόμη επαρκή κίνητρα για επενδύσεις σε νέα μεταλλευτικά έργα μεγάλης κλίμακας.
Αυτό έχει οδηγήσει ορισμένες εταιρείες να στραφούν σε εναλλακτικές πηγές βασικών μετάλλων.
Τα tailings
Μια από αυτές είναι η επαναμεταλλευτική εκμετάλλευση, δηλαδή η ανάκτηση μετάλλων από τα απόβλητα εξόρυξης, γνωστά και ως tailings.
Πρόκειται ουσιαστικά για μεταλλευτικά υπολείμματα, τα οποία συχνά περιέχουν σημαντικές ποσότητες μετάλλων που δεν είχαν ανακτηθεί κατά την αρχική επεξεργασία.
Σύμφωνα με το γερμανικό ερευνητικό ινστιτούτο Fraunhofer, έως και 100 εκατομμύρια τόνοι χαλκού βρίσκονται αποθηκευμένοι σε φράγματα αποβλήτων από μεταλλεία χαλκού που λειτούργησαν μεταξύ 1910 και 2010.
Σήμερα, η ετήσια παραγωγή τέτοιων αποβλήτων φτάνει τους 7 δισεκατομμύρια τόνους.
Αν και η περιεκτικότητα σε μέταλλα είναι πολύ χαμηλή — μεταξύ 0,1% και 0,5% για παλαιά μεταλλεία και κάτω από 0,1% για τα σύγχρονα — αρκετοί ειδικοί εκτιμούν πως η ανάκτηση αυτών των υπολειμμάτων μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη λύση για την κάλυψη των αναγκών της ενεργειακής μετάβασης.
Σύμφωνα με τον Άντι Χομ του Reuters, ορισμένες εταιρείες εξετάζουν ήδη τη βιωσιμότητα τέτοιων έργων.
Η Hudbay Minerals εξετάζει την πιθανότητα ανάκτησης χαλκού από το μεταλλείο Flin Flon, το οποίο έκλεισε το 2022, αλλά εξακολουθεί να περιέχει σημαντικές ποσότητες χαλκού και ψευδαργύρου.
Η αυστραλιανή Cobalt Blue Holdings μελετά παρόμοιο σχέδιο για την ανάκτηση θείου από απόβλητα πυρίτη, μετά το κλείσιμο τοπικού χυτηρίου χαλκού που παρήγαγε το συγκεκριμένο χημικό.
Παράλληλα, η ινδική Hindustan Zinc ενέκρινε πρόσφατα επένδυση για την κατασκευή μονάδας επεξεργασίας 10 εκατομμυρίων τόνων αποβλήτων ετησίως στο μεταλλείο Rampura Agucha, το μεγαλύτερο ορυχείο ψευδαργύρου στον κόσμο.
Η επαναμεταλλευτική δραστηριότητα παρουσιάζεται ως μια λογική κατεύθυνση, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της λεγόμενης κυκλικής οικονομίας, που στοχεύει τόσο στην εξασφάλιση κρίσιμων πρώτων υλών όσο και στη μείωση αποβλήτων.
Το κύριο εμπόδιο φαίνεται να είναι η τεχνολογία: για να είναι οικονομικά βιώσιμη η ανάκτηση μετάλλων από απόβλητα, πρέπει το κόστος της διαδικασίας να παραμένει χαμηλό, ώστε να διασφαλίζεται η κερδοφορία του εγχειρήματος.
Η τιμή του χαλκού στις διεθνείς αγορές δεν αποτελεί προς το παρόν επενδυτικό κίνητρο.
Παρά τις προβλέψεις για εκτίναξη της ζήτησης και πιθανές ελλείψεις, οι τιμές παραμένουν επίμονα χαμηλές.
Έτσι, παρότι η ιδέα της επαναμεταλλευτικής αξιοποίησης αποβλήτων φαντάζει πολλά υποσχόμενη, ενδέχεται να περάσει αρκετός καιρός πριν δούμε φράγματα αποβλήτων να αποστραγγίζονται και τα υπολειπόμενα μέταλλα να αξιοποιούνται για την παραγωγή χάλκινων καλωδίων.
www.worldenergynews.gr
