Διαδικασία που βοηθά στη μείωση της ρύπανσης και αξιοποιεί υλικά που θεωρούνται απόβλητα - Μέλη του Πανεπιστημίου της Αυστραλίας ανέπτυξαν μια πειραματική μέθοδο χρησιμοποιώντας μαγνήτες και μια τεχνική που ενισχύει την παραγωγή Η2 με τη χρήση θαλασσινού νερού
Η τελευταία εργασία της ομάδας του RMIT (μετείχαν το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, το Australian Synchrotron και το Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας) βασίζεται σε προηγούμενες ανακαλύψεις, συμπεριλαμβανομένης μιας μεθόδου που αφαιρεί τα μικροπλαστικά από το νερό χρησιμοποιώντας μαγνήτες και μιας τεχνικής που ενισχύει την παραγωγή υδρογόνου χρησιμοποιώντας θαλασσινό νερό.
Ο Nasir Mahmood (επικεφαλής ερευνητής - αναπληρωτής καθηγητής, από τη Σχολή Επιστημών του RMIT), αποκάλυψε ότι η ομάδα βρήκε έναν τρόπο να συλλάβει πλατίνα, χρώμιο, νικέλιο και άλλα μέταλλα στο νερό και στη συνέχεια να θέσει αυτά τα στοιχεία σε λειτουργία για να ενισχύσει την παραγωγή πράσινου υδρογόνου.
«Το πλεονέκτημα της καινοτομίας μας έναντι άλλων για την παραγωγή πράσινου υδρογόνου είναι ότι αξιοποιεί τα εγγενή υλικά των λυμάτων αντί να απαιτεί καθαρό νερό ή πρόσθετα βήματα», σημείωσε ο Mahmood.
Είναι κατανοητό ότι αυτή η πειραματική μέθοδος έρχεται με τη μορφή ηλεκτροδίων τα οποία είναι βασικά συστατικά για τη διάσπαση του νερού σε υδρογόνο και οξυγόνο.
Στο πλαίσιο των πειραμάτων, η ομάδα φέρεται να χρησιμοποίησε τα δείγματα λυμάτων σε ένα δοχείο με δύο ηλεκτρόδια - μια άνοδο (θετική) και μια κάθοδο (αρνητική) - και τροφοδότησε τη διαδικασία διάσπασης του νερού με ανανεώσιμη ενέργεια.
«Στην κάθοδο, τα μόρια νερού αποκτούν ηλεκτρόνια και σχηματίζουν αέριο υδρογόνο. Στην άνοδο, τα μόρια νερού χάνουν ηλεκτρόνια και σχηματίζουν οξυγόνο», επεσήμαναν οι ερευνητές.
Μέθοδος διαχωρισμού του νερού
Ακόμη είπαν ότι το αποτέλεσμα είναι ο διαχωρισμός του νερού στα βασικά του συστατικά, υδρογόνο και οξυγόνο τα οποία στη συνέχεια θα μπορούσαν να συλλεχθούν και να χρησιμοποιηθούν.
Όπως αποκαλύφθηκε, η συσκευή επέτρεψε τη συνεχή διάσπαση του νερού για 18 ημέρες κατά τη διάρκεια πειραμάτων στο εργαστήριο, με αυτό που λέγεται ότι ήταν μια ελάχιστη μείωση της απόδοσης κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου. Αξίζει να σημειωθεί ότι, στο πλαίσιο των πειραμάτων, η ομάδα φέρεται να χρησιμοποίησε λύματα που είχαν υποστεί κάποια επεξεργασία, συμπεριλαμβανομένης της απομάκρυνσης στερεών αποβλήτων, οργανικής ύλης και θρεπτικών συστατικών.
Διαδικασία που βοηθά στη μείωση της ρύπανσης
Η Nicky Eshtiaghi (ερευνήτρια – καθηγήτρια, από τη Σχολή Μηχανικών του RMIT), ισχυρίστηκε ότι αυτή η τελευταία μέθοδος θα μπορούσε ενδεχομένως να μειώσει το υψηλό κόστος της επεξεργασίας λυμάτων, μετατρέποντάς την παράλληλα σε πηγή πράσινου υδρογόνου.
Συγκεκριμένα υποστήριξε τα εξής: «Η καινοτομία μας αντιμετωπίζει τόσο τη μείωση της ρύπανσης όσο και τη λειψυδρία, ωφελώντας τους τομείς της ενέργειας και του νερού. Χρησιμοποιώντας λύματα, η διαδικασία βοηθά στη μείωση της ρύπανσης και αξιοποιεί υλικά που θεωρούνται απόβλητα».
«Είμαστε πρόθυμοι να συνεργαστούμε με εταιρείες παγκοσμίως που αντιμετωπίζουν την ενέργεια και τα απόβλητα ως προκλήσεις κόστους και βιωσιμότητας, καθώς και με τις αρχές ύδρευσης. Οι συνεργασίες θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στην ανάπτυξη εμπορικών συστημάτων για τη χρήση αυτής της τεχνολογίας σε μεγάλη κλίμακα».
Ο Δρ Muhammad Haris (ερευνητής, από τη Σχολή Μηχανικών), δήλωσε ότι απαιτείται περαιτέρω έρευνα για τη βελτίωση της καταλυτικής διαδικασίας, καθιστώντας την ακόμη πιο αποτελεσματική και κατάλληλη για εμπορική χρήση.
Κατέληξε λέγοντας ότι «Η μέθοδος πρέπει να δοκιμαστεί με διαφορετικούς τύπους λυμάτων για να διασφαλιστεί ότι λειτουργεί καθολικά».
www.worldenergynews.gr
